Alterno bestaat dit seizoen 50 jaar. Daarom halen we herinneringen op met bepaalde (oud) Alternoten. Soms zijn het iconen van het eerste uur, soms Alternoten die zich hebben ingezet om de vereniging te maken tot wat het nu is. Ken jij ook zo iemand? Laat het weten aan activiteiten@alterno-apeldoorn.nl. In deze aflevering: Erwin van Amersfoort, steun en toeverlaat voor onze website

Erwin komt binnen met zijn dochter. Zijn dochter speelt bij de mini’s en tijdens deze training kan ik mooi een gesprek met hem voeren in het clubhuis. Altijd een beetje link, want er komt vaak iemand wat vragen. Maar goed, dat hoort er ook bij.

Als 12 jarige is Erwin gaan volleyballen, via een vriend van school kwam hij naar Alterno. Bij JC1 begonnen en na het doorlopen van de jeugd in de senioren gespeeld tm de 1^e klasse. Het volleybalvirus heeft toegeslagen. ‘Ik krijg al buikpijn aan de gedachte dat ik ooit zal moeten stoppen’. Vanwege blessure heeft hij wel eens langere tijd niet kunnen volleyballen. ‘Heel vervelend. Je bent dan ook direct geen onderdeel meer van een team’. Na een aantal jaren is Erwin verkast naar onze gele vrienden. ‘Er was niet echt een passend team bij Alterno voor mij. Dan maar naar Dynamo. Daar kwam ik in het 4^e herenteam terecht en ben blijven hangen. Het prestatiegerichte spelen past wel bij mij’. Maar op een gegeven moment was de lol in het team er toch een beetje af en ging hij weer naar Alterno. Naar oude bekenden, zoals Chris, Edwin, Ruben en Martijn en later Richard, Daniel, Paul en Frans.  ‘Echt vriendenteams’. Echter, één van zijn beste vrienden speelde bij Dynamo en dat trok. Toch dus maar terug naar Dynamo. ‘Nog een paar jaartjes, dacht ik, maar dat is inmiddels ook als weer 9 jaar geleden. En ik heb het er nog erg naar mijn zin’.

Icoon?

Nu vraag je je misschien af waarom ik Erwin interview, want zo bekend als ‘icoon’ is hij niet bij de meesten. Maar wat is hij belangrijk voor Dros Alterno. Hij doet namelijk het technisch gedeelte van onze website www.alterno-apeldoorn.nl. Als er technische problemen zijn, óf als we iets nieuws willen, is Erwin aan de beurt. Ik vraag hoe hij hiertoe is gekomen. ‘Tijdens mijn HBO studie Electro Techniek kwam ik in aanraking met internet. DE nieuwe techniek. Dat ging enorm hard vanaf 1996. Ik was nieuwsgiering en in de vakantieperiode ben ik een beetje gaan pionieren, samen met wat studiegenoten. Ik had een projectje nodig. Ik heb toen contact gezocht met Joke Pasman van het bestuur destijds en de eerste aanzet tot een website was geboren. Het stelde, als je dat met nu vergelijkt, helemaal niets voor’. Dus al heel lang is Erwin verbonden met Alterno. Recentelijk, tijdens de corona-periode, was het nodig om zitplaatsen op onze tribunes te reserveren. Erwin ontwikkelde een soort van reserveringspagina, welke binnen no-time live stond en goed werkte. Voor ons een perfecte oplossing, om in die bizarre tijd toch publiek, tijdens de 1,5 m afstand-regeling,  de wedstrijd te kunnen laten meekijken. Ook de livestream (of liever gezegd de voorloper van de huidige versies) is ontwikkeld door Erwin. ‘Toen dames 1 landskampioen kon worden, wilden we de thuisblijvers mee laten genieten van de wedstrijd. Dat lukte qua techniek goed, totdat er zóóó’n enorm hoeveelheid kijkers onze website gingen bezoeken… Toen ging alles onderuit. Dus té succesvol’.

Senna en Lynn spelen bij Alterno

Bij Alterno heeft hij zijn vrouw Petra voor het eerst ontmoet, toen hij haar team training gaf. Hij kan zich daar niet zoveel meer van herinneren en dat moet hij nog regelmatig horen. 15 jaar geleden ontmoetten ze elkaar opnieuw en zijn sindsdien samen en hebben twee dochters Lynn en Senna. ‘Waarom spelen je dochters Senna en Lynn bij Alterno, terwijl jijzelf bij Dynamo speelt? ‘Tja, ik krijg deze vraag vaker. Alterno is een familiaire vereniging, korte lijnen, lekker kijken dicht op het veld. Je pikt zo veel op van het spel. Ik gun onze dochters ook zo’n mooie tijd, waarbij je vriendinnen voor het leven maakt’. Beiden mogen ze mee met de Open Club teams. ‘Trots, dat ben ik. Ze hebben het enorm naar de zin en dat is fijn. Ze hebben zelf voor het volleyballen gekozen, niet eens via mij’. Ik was laatst bij de wedstrijd van onze eigen Heren 1, tegen Dynamo. Erwin speelt in het team van Dynamo. Fraai was dat de dochters voor Alterno waren en heel goed aanmoedigden als Mini van de Week. ‘In het veld wil ik winnen, dan is het ‘oorlog’; daarbuiten moet je sportief met elkaar omgaan en samen iets kunnen drinken’. Hij vertelt over een andere wedstrijd van Dynamo tegen Alterno. Het ging er fel aan toe tijdens de wedstrijd. De verbazing op het gezicht van de scheidsrechter sprak dan ook boekdelen toen hij daarna de spelers, geel en groen, samen een biertje zag drinken. Het felle en de ambitie, hij herkent deze karaktereigenschap bij Lynn. ‘Zij droomt groot. Wil ooit op de Olympische Spelen schitteren. Hoe mooi is dat?’

Toekomst

De toekomst voor het volleybal ziet Erwin niet somber in. ‘Er zullen altijd mensen zijn die het verenigingsleven belangrijk vinden. Het geeft je enorm veel. Je leert samenwerken, samen winnen en verliezen en je bouwt vriendschappen op. Maar je geeft ook terug aan een vereniging en je bent betrokken. Alleen dan kan het een gezonde en mooie club blijven. Vooral bij Alterno zie ik dat ooit spelende Alternoten nu als ouders de kinderen begeleiden en daaromheen andere vrijwilligerstaken oppakken. Het sociale, maar ook het wat terugdoen voor de vereniging, is erg belangrijk’. Hij vertelt over Senna, die geblesseerd is, maar toch naar de training gaat. Ze wordt goed bij de training betrokken, bv door ballen aan te gooien. ‘Ze pikken altijd iets op, ook al zijn ze even niet in staat om zelf te trainen. Het is en blijft een teamsport en daar wil je blijvend onderdeel van uitmaken. De trainster kon het erg waarderen dat Senna er ondanks haar blessure toch was’.

Alterno of Dynamo

Natuurlijk vraag ik ook naar de verschillen in cultuur tussen Dynamo en Alterno. Wie kan het beter weten dan deze ervaren speler? ‘Er zit niet zoveel verschil tussen beide verenigingen. Ik denk dat Dynamo iets zakelijker/professioneler, iets meer prestatie-gericht is. Ooit in de oude Dynamohal was het knusser en draaide het meer om de totale vereniging. Nu lijkt het meer om je eigen team te gaan’. De eerste indruk bij Dynamo was goed. ‘In de oude Dynamo hal, had je gewoon trainingsballen. Eén grote kast met wel 30 ballen per veld. Bij Alterno had je voor je eigen team hooguit 8 of 9 ballen. Dat vond ik toen een enorm verschil. Je kon lekker doortrainen, zonder dat je steeds ballen moest rapen’. De tijden zijn ook veranderd. Het lijkt erop dat de echte rivaliteit niet meer daar is. Tuurlijk, als de stadsderby gespeeld moet worden, is er een hogere gezonde wedstrijdspanning.

Én’, zegt Erwin ‘ik heb nog altijd een groen hart. Ik word hier niet als Dynamo-gast aangekeken, maar gewoon als .. eh.. (lachend), 1 van de groenen. Ik heb hier ook mooie herinneringen en zie ook weer steeds meer oude bekenden terug. Mooie herinneringen, maar natuurlijk ook pijnlijke. In andere icoon-interviews werd al gerept over Petra Beernink en Stefan Kuiper. Die jonge mensen van onze generatie vergeten we nooit. Recentelijk nog, op de tribune tijdens de halve finale van de Open Club, haalden we herinneringen op. Hoe gek Petra altijd deed. Toch ook weer heerlijk om gelachen’.

Het groene Hart

‘Dat is een goede zet. Het begint met een kleine groep enthousiastelingen, maar verspreidt zich nu als een olievlek. Goede ontwikkeling. Er komt zo meer betrokkenheid, Alternoten kunnen zo meer samen oppakken, de ‘last’ een beetje verdelen’.

Erwin doet dus echt veel werk op de achtergrond. ‘Dat hoort. Ik ben er ook voor om iets te brengen en verwacht er niets voor terug. Ik heb fijne vrienden aan het volleybal over gehouden, zowel gelen als groenen’.

Een mooi statement. Ik kende Erwin niet goed, maar vind het bewonderingswaardig hoe hij met de beide volleybalverenigingen uit Apeldoorn Volleybal stad omgaat. Geen haat, geen nijd, maar sportief, gezonde rivaliteit (en dan ook nog alleen in het veld). Het virus volleybal heeft hem goed te pakken. Daar is hij voorlopig nog niet vanaf. Erwin, dank voor je tijd en je mooie woorden. En super wat je al die jaren doet voor onze website. Bij een probleem sta je altijd direct klaar (en dat is mijn persoonlijke ervaring). Chapeau!

Enne… wie weet. Over een aantal jaren bij de Olympische Spelen kijken naar je dochter. Ik hoop het voor haar en voor jou.

Eerdere afleveringen van Alterno-iconen:

Marga Tijssen, Ronald Dros, Rien Scholten, Patricia Leerkes, Bert Beernink, Rob en Melanie van den Dool, Gert Weterkamp, Inge Visser, Marloes Zinnemers, Mieke en Theo Roelofs

Monique Nijhof

Alterno bestaat dit seizoen 50 jaar. Daarom halen we herinneringen op met bepaalde (oud) Alternoten. Soms zijn het iconen van het eerste uur, soms Alternoten die zich hebben ingezet om de vereniging te maken tot wat het nu is. Ken jij ook zo iemand? Laat het weten aan activiteiten@alterno-apeldoorn.nl. In deze aflevering:  Alterno icoon Marga Tijssen, wie kent haar niet!?

Vrijwilliger voor het leven

We kennen elkaar al jaren. Ik weet niet beter dan dat Marga altijd meerdere vrijwilligersfuncties vervult binnen onze vereniging. Al jaren. Maar eerst even een kopje thee en lekker ‘roddelen’. Ach, ook dat hoort erbij.

Mijn eerste vraag is dan ook wat zij (nog) niet heeft gedaan. ‘De mini-commissie, daar heb ik geen deelgenoot van uitgemaakt. Dat stond niet op mijn bucketlist’. Marga Tijssen, ik denk dat iedereen haar wel kent en zeer regelmatig in de hal ziet. Recentelijk is ze gestopt met haar rol als secretaris in het bestuur. Na 8,5 jaar was het welletjes. ‘Je moet de ruimte geven aan jong bloed, nieuwe ideeën, de volgende generatie’.  Maar dan nog doet Marga meer dan voldoende. Zo zit ze nog in de jeugd- en seniorencommissie, geeft nog training en is er altijd bij als er iets moet gebeuren. De bekende hand& spandiensten. Invallen achter de bar, even helpen met een activiteit. Zo heeft Marga er 20 jaar Jeugd Top Toernooi opzitten, 15 ‘weken van Alterno’ meegedraaid, altijd wel in een jeugd- of seniorencommissie gezeten, training gegeven, gespeakerd, bardiensten gedraaid, met activiteiten meegeholpen. ‘Ik vind het nog steeds enorm leuk om van alles te ondernemen en zo een steen(tje) bij te dragen aan de vereniging. Niet alleen de lusten, ook een stukje lasten, hoewel, lasten? Zo zie ik het vaak niet. In een enkel geval wel. Als je dan hard bezig bent om iets op te lossen, naar eer en geweten het belang van de hele vereniging bewaakt, en dan een individu alleen maar klaagt…. Dat is minder leuk en niet altijd te begrijpen. Wij zijn vrijwilligers en doen het altijd naast ons werk, huishouden en/of gezin. Dat wordt weleens onderschat en niet gewaardeerd. En het lijkt de laatste jaren steeds erger te worden. Bijzonder jammer. Draag je steentje bij en ervaar hoe mooi het is om iets te doen voor de vereniging. Dan zie je ook van binnenuit dat zeker niet alles vanzelf gaat en op rolletjes loopt, maar daar kun je ook zelf wat aan doen in plaats van aan de kant zitten en alleen maar roepen’.  Dat vele Alternoten denken dat alles/veel vanzelf gaat, benoemd ze nog eens extra. Het valt ze na de zomervakantie vaak wel op dat er geschilderd is, iets is hersteld, er liggen nieuwe ballen in de kast, maar de vraag door wie dan? blijft onbeantwoord, of wordt niet eens gesteld.  

Gekozen voor Alterno

Marga volleybalde eerst bij onze buren. Vanaf 11 jaar ging ze volleyballen. Vanwege het niet nakomen van beloofde toezeggingen en het dus niet voldoen aan de geschapen verwachtingen, besloot ze te vertrekken en over te stappen naar Alterno. En is gebleven en heeft er geen spijt van. Marga heeft altijd 3^e of 4^e klasse gespeeld. Ze kwam in een leuk, bijna vast  team, waarvan een groot deel nog steeds de vriendschap onderhoudt. De harde kern volleybalt nog steeds. Vriendschap voor het leven. En dat symboliseert Alterno zeker. Vriendschaps- en familie-vereniging.

Uitdaging

Vrijwilligerswerk biedt ook uitdaging. En daarmee is haar periode in het bestuur misschien wel de leukste. Spannende tijden. Financieel zat Alterno in zwaar weer; er moesten knopen doorgehakt worden of er door moest worden gegaan op ere-divisieniveau voor zowel de heren als de dames. ‘Hoewel er officiële bestuursvergaderingen waren, werden de meeste besluiten voorbereid en zelfs genomen aan de bar. De mening van andere Alternoten telt zeker mee’. Maar ook bijzonder mooie tijden heeft Marga meegemaakt in het bestuur. ‘Internationaal spelen in een volle Mheenhal, naar Almere met ‘groene’ bussen, het ontstaan van het Groene Hart en zeker nu de komst van de nieuwe generatie bestuurders en vrijwilligers. De vereniging veert weer op’. ‘Maar… ‘, vertelt Marga ’ we zijn er niet alleen als er iets gevierd moet worden. Ook bij een overlijden van (familie van) een Alternoot zijn we met veel mensen aanwezig, zoals bij het overlijden van Stefan Kuiper en Ronald van der Linden. Wat een impact had hun overlijden’.

Dames Top

‘Eén woord: VRIENDSCHAP! We delen lief en leed en zijn er voor elkaar. En we doen meer dan alleen volleyballen. De gezelligheid staat bovenaan. We hebben altijd pret en lachen veel tijdens onze training. De dinsdagavond is heilig voor mij. Ik ben er dan ook eigenlijk altijd’. En met Dames Top in de recreantencompetitie is Marga zelfs 2x kampioen geworden. Mooi toch!

De toekomst

We hebben een mooie stap gezet door onze eigen jeugdspelers door te laten groeien naar Dames en Heren 1. We zien nu weer meer verbinding binnen onze vereniging. Men kent elkaar en dat maakt veel meer zaken goed bespreekbaar. ‘Wanneer je de hal binnen loopt, zie je alleen maar bekenden. Het voelt als een 2^e huis, thuiskomen. Je zoekt de gezelligheid op. Er is altijd wel iemand voor een praatje’.

Zelf wil Marga gewoon nog lekker ballen. Het vrijwilligerswerk blijft, maar niet meer zo intensief als voorheen. Iets meer je handen vrij hebben is ook wel lekker. Natuurlijk blijft ze beschikbaar voor hand&spandiensten. Marga heeft vertrouwen in de toekomst. ‘Het Groene Hart en de betrokkenheid van de volgende generatie (in het Bestuur), geeft Alterno weer een boost. Er wordt meer projectmatig gewerkt en dat lijkt een organisatievorm die de toekomst heeft. Nog maar weinigen willen langdurig in grote commissies zitten waar veel werk verstouwd moet worden. Kleine behapbare taken. Dat wil men vaak nog wel. Met een kop en een staart. Prima keuze’.  Ze is ook blij dat vanuit de minicommissie nu getracht wordt ook ouders meer te betrekken bij mini-ochtenden. We kunnen niet meer zonder alle handen.

Oproep

Marga doet met klem een oproep aan Alternoten: ‘Kom eens kijken IN de vereniging. Wat zou ik kunnen bijdragen, hoe klein of groot ook? Waar zou ik iets van kunnen leren? Hoe kan ik, waar ik over mopper, zelf veranderen door in te stappen?’. Tja, denk ik, Marga, jij hebt zeker recht van spreken om een beroep te doen op Alternoten die het belangrijk vinden dat alles goed loopt, maar daar zelf weinig tot geen bijdrage in leveren. Dus ik onderschrijf dit van harte.

Een compliment krijg je vaak niet als vrijwilliger. Maar wel wordt er namens het bestuur jaarlijks een vrijwilligers BBQ georganiseerd om alle vrijwilligers te bedanken. Vaak zie je dezelfde mensen, al jaren. Dat zou best eens mogen veranderen.

En ik wil Marga wel complimenten geven. In ieder geval dank voor je tijd, maar ook al die jaren dat ik, naast de vereniging Alterno, een beroep mocht doen op Marga voor een zogenaamd hand&spandienst. En altijd zegt Marga ja, ik kom helpen. Hoe fijn is dat. Dus Marga, een dikke compliment namens mij, maar ik denk namens alle Alternoten, voor alles wat je gedaan hebt en nog steeds doet voor onze vereniging. Een podium kan ik je niet geven, maar anders stond je bovenaan!

Ik stap weer op de fiets. Marga is open, eerlijk en zegt waar het op staat. Dat waardeer ik wel. Niet alles hoeft in het verslag, denk ik ook met een glimlach.

Eerdere afleveringen van Alterno-iconen:

Ronald Dros, Rien Scholten, Patricia Leerkes, Bert Beernink, Rob en Melanie van den Dool, Gert Weterkamp, Inge Visser, Marloes Zinnemers, Mieke en Theo Roelofs

Monique Nijhof

In het teken van het 50 jarig bestaan wordt er een gezellig bierproeverij georganiseerd door onze leverancier/sponsor AB Inbev!
Op deze avond is er een leuke samenstelling van verschillende biertjes die geproefd kunnen worden.

Kom jij het lekkerste biertje uitzoeken of wil je leren tappen?

Meld je dan snel aan want er is maar plek voor 50 personen!

Aanmelden kan via de webshop.

Remco & Menno

Omdat DROS Alterno 50 jaar bestaat, geven wij een jubileumgids uit. Hierin blikken we terug op de afgelopen 50 jaar en geven we ook een kijkje in het heden. 

Voor deze gids zijn wij op zoek naar adverteerders. Voor u een unieke gelegenheid om meer bekendheid te krijgen onder o.a. onze leden. U kunt kiezen uit de volgende opties:

• Hele pagina € 450
• Halve pagina € 250
• Kwart pagina € 150
• 1/6 pagina € 95

Er zullen 500 exemplaren worden gedrukt en deze zullen worden verspreid onder de leden en andere geïnteresseerden. Bedoeling is dat het een gids wordt om te bewaren.

Mocht u interesse hebben in het plaatsen van een advertentie, dan kunt u contact opnemen met de sponsorcommissie: sponsorcie@alterno-apeldoorn.nl

Sponsorcommissie.

Alterno bestaat dit seizoen 50 jaar. Daarom halen we herinneringen op met bepaalde (oud) Alternoten. Soms zijn het iconen van het eerste uur, soms Alternoten die zich hebben ingezet om de vereniging te maken tot wat het nu is. Ken jij ook zo iemand? Laat het weten aan activiteiten@alterno-apeldoorn.nl. In deze aflevering:  Ronald Dros

In gesprek met Ronald Dros in het nieuwe bedrijfspand

Ronald gaf nog even aan. We zijn net verhuisd, iets verder de straat in. Met het gebouw nog in de steigers, stap ik naar de receptie. Ronald verwacht mij. We praten even over deze nieuwe plek, zijn nieuwe kantoor en dat er nog wat kleine zaakjes geregeld moeten worden. Maar hij is verder zeer tevreden over dit nieuwe onderkomen. Nodig omdat het oude gebouw te klein werd. Inmiddels kent Dros Schoonmaakdiensten maar liefst ruim 450 medewerkers. Nieuwsgierig wat zij allemaal doen, door heel Nederland? Zie https://dros.nl/schoonmaakbedrijf

Start als hoofdsponsor

Ik vraag Ronald wat hem zo bindt aan Dros Alterno. Ronald:’ Als voorzitter van Torpedo (volleybalvereniging in Hoenderloo) kende ik Fop. Fop was een beetje aan het klagen over de schoonmaak, met name van de groene vloer die toen nog in de hal lag. Nou, daar kon ik wel wat mee. Met een grote dosis lef en ambitie kwam er een sponsorcontract. Voor beide partijen aantrekkelijk. De donkergroene vloer werd weer lichtgroen’. Destijds speelde Ronald zelf nog bij Torpedo in het 1^e heren team. ‘Heel apart als je dan tegen Dros Alterno moest spelen. Tegen je eigen naam’. We spreken nu over het jaar 1999. De start van Dros Schoonmaakdiensten als sponsor van VV Alterno en daardoor de naam DROS Alterno kreeg. Omdat we nu wéér Dros Alterno heten, lijkt het alsof Dros al die tijd sponsor is geweest. Helaas moest Dros zich terugtrekken ten tijde van de bankencrisis, rond 2010. Daarna hebben we Het kindercentrum en Coolen als hoofdsponsor gekend.

Het hoofdsponsorschap is weer opgepakt door Henk Wijnsma. Ronald werd benaderd en zie daar. Ronald zelf benadrukt dat het nu om een partnership gaat. Betrokkenheid naar elkaar is van groot belang. ‘En ik kwam weer bij Alterno alsof ik nooit ben weggeweest. Ik zie de spelers en speelsters nu op de tribune hun kinderen aanmoedigen. Volledige families. Het voelt als thuiskomen’.

De sporter Ronald

Ronald zelf was van oorsprong een voetballer, maar werd ooit door zijn vader gevraagd in te vallen in het recreanten volleybalteam van Torpedo. En zo begon zijn spelverdeler carrière; later doorgegroeid naar Heren 1 van Torpedo. Rond zijn 45^e is Ronald gestopt. Daarna heeft hij nog getennist. En 2 jaar geleden heeft zijn GVB gehaald. Momenteel gaat hij met regelmaat naar de sportschool om fit te blijven.

Sport of niet, maar Ronald is lange tijd bij de vrijwillige brandweer geweest in Hoenderloo. Door alles wat je meemaakt, heb je vrienden voor het leven.

Dros Schoonmaakdiensten

Op 9 april 1985 start Ronald als zelfstandige een schoonmaakbedrijf. Alleen. Maar al in augustus dat jaar heeft hij 4 mensen in dienst. Zijn ouders zijn super belangrijk in deze fase van zijn bedrijf. Zijn moeder is zijn telefoniste en zijn vader helpt waar kan. Via contacten bij de gemeente Apeldoorn kan hij al snel aan de slag bij scholen. Tot 1994 heeft Ronald altijd zelf meegewerkt; daarna wordt het bedrijf té groot en is er  fulltime management nodig.

Diverse belangrijke certificaten (ISO, PSO, VCA, OSB, MVO, certificaten op het gebied van milieu en veiligheid, ..) worden behaald om zo erkend te worden als professioneel schoonmaakbedrijf. Met trots praat Ronald over het bezitten van deze certificaten. ‘We moesten verder professionaliseren en zijn (vaak dure) cursussen gaan volgen. Joris van Hintum, nu eigenaar van Rijschool De Weerd Verkeersopleidingen, heeft mij destijds zeer geholpen met het maken van deze slag. Na zijn vertrek bij Dros Schoonmaakdiensten was het duidelijk dat de leiding niet meer bij 1 persoon kon liggen en is er een MT van 5 personen gevormd. Nog steeds ben ik Joris dankbaar voor zijn bijdrage destijds. Een loyaal mens’.

Dros Schoonmaakdiensten is meerdere keren uit zijn voegen gegroeid. Het bedrijf start vanuit het ouderlijk huis van Ronald en betrekt in 1989 een bedrijfspand in Hoenderloo; op 22-04-2004 verhuist het bedrijf naar Apeldoorn en recentelijk, op 16 december jl. naar een groter pand.  Ronald verwijst naar een mooi ornament in zijn kantoor ‘Gekregen van de medewerkers. Iedere verhuizing staat vermeld’. Dat hij hier blij mee is blijkt wel uit de prominente plek die dit inneemt in zijn kantoor. De verhuizing is achter de rug, maar er moesten voor de opening nog wel wat zaken geregeld worden, zoals schilderen, schoonmaken, schilderijen ophalen. Hij heeft hiervoor medewerkers gevraagd om een zaterdag te komen helpen. Ronald: ‘Hoe fijn is het als dit lukt. En een mooie bijkomstigheid: Je staat dan weer samen met een medewerker de vloer te boenen. Ik leer zo ook weer wat medewerkers kennen en heb de goede gesprekken. Want eerlijk, 450 medewerkers ken je niet allemaal persoonlijk’. En gedurende dit gesprek merk ik dat dát juist Ronald zo bezig houdt: de mens achter de medewerker.

Maatschappelijk betrokken

Het ontroert me zoals hij over zijn familie, medewerkers en vrienden praat. Persoonlijk, betrokken, warm. Hij vertelt over bijzonder medewerkers die het soms lastig vinden om hun draai in onze huidige maatschappij te vinden. Hij helpt waar hij kan. ‘Ik heb mensen in dienst die ooit als ‘mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt’ werden betiteld. Zodra ze in dienst zijn, zijn ze gewoon op de arbeidsmarkt en onderdeel van het werkzame leven en ‘mensen met een voormalige afstand tot de arbeidsmarkt’. Het bedrijf Dros Schoonmaakdiensten heeft ‘het zorgen’ in het DNA zitten. Het helpt zijn medewerkers op weg, bijvoorbeeld met een luisterend oor, maar ook met een extra opleiding. En als er dan succes is, mag je trots zijn. Hij zet nadrukkelijk iedere medewerker in zijn kracht.

En niet alleen over zijn medewerkers is hij trots. Hij praat supertrots en soms met emotie, over zijn ouders. Hoe belangrijk die zijn geweest bij de start van zijn bedrijf, maar ook later. Zijn vader die zelfs tijdens zijn pensioen graag bij Ronald in dienst wilde komen. Om lekker bezig te zijn, maar ook om te helpen waar kan.

‘Ik heb van huis uit meegekregen dat je wat voor anderen moet overhebben. Mijn ouders waren ook verenigingsmensen. Waar je hulp kunt bieden, moet je dat doen’.

Ook duurzaamheid wordt een steeds groter thema. Ook daar zet DROS Schoonmaakdiensten zich volledig voor in.

Van klein naar groot

Je kunt wel stellen dat Dros Schoonmaakdiensten nu een middelgrote speler is in de schoonmaakwereld. En dat is zeker niet vanzelf gegaan. Er zijn de nodige hobbels overwonnen, diverse crisismomenten zijn gepasseerd. Op de vraag of hij deze ambities had toen hij begon: ‘Ik had wel de drive om te groeien, maar boven alles staat dat je je werk goed moet doen en daardoor tevreden klanten hebt. Een tevreden klant is een goede reclame voor groei’. En intussen werkt het bedrijf ook keihard aan tevreden medewerkers, een kostbaar bezit. En Ronald beseft dat tijden veranderen. Je moet mee in de ontwikkelingen om je heen.

Inmiddels kent het bedrijf dus meer dan 450 medewerkers uit 38 landen. Dat maakt het soms complex, uitdagend. Maar ‘met persoonlijke aandacht komen we samen een heel eind’. Ook Ronald kent momenteel de knelpunten op de arbeidsmarkt. Door het inzetten van nieuwe vormen van media, zoals bv TikTok, maar ook direct bij scholen bij de diploma-uitreiking aan de poort te staan met een ijsje, worden nieuwe, creatieve vormen van werving ingezet. ‘En soms moet je nieuwe medewerkers meer leren dan alleen het schoonmaken. Bijvoorbeeld dat werken óók inhoudt dat je op tijd komt, dat je er verzorgd uit moet zien, dat je netjes naar de klant bent. En soms komt er iemand boven drijven, die boven de rest uitsteekt. Als je daarin investeert met bijvoorbeeld een opleiding, dan zie je zo iemand letterlijk groeien en zijn er mooie carrière kansen’.

Er moet nog even een foto gemaakt worden. Een lijst met een mooi Dros Alterno shirt hangt prominent in het nieuwe gebouw. Ronald vertelt dat hij trots is om erelid van Alterno te mogen zijn.

Het uur zit erop. Een mooi gesprek met een bevlogen, betrokken mens. Ronald heeft veel verteld en we zijn soms van links naar rechts geschoten in de onderwerpen. Boeiende onderwerpen, zelfs de wereldproblematiek hebben we even aangehaald. Ik bedenk op de terugweg: hoe ga ik dit allemaal aan het papier toevertrouwen…. Komt vast goed.

Eerdere afleveringen van Alterno-iconen:

Rien Scholten, Patricia Leerkes, Bert Beernink, Rob en Melanie van den Dool, Gert Weterkamp, Inge Visser, Marloes Zinnemers, Mieke en Theo Roelofs

Monique Nijhof

Alterno bestaat dit seizoen 50 jaar. Daarom halen we herinneringen op met bepaalde (oud) Alternoten. Soms zijn het iconen van het eerste uur, soms Alternoten die zich hebben ingezet om de vereniging te maken tot wat het nu is. Ken jij ook zo iemand? Laat het weten aan activiteiten@alterno-apeldoorn.nl. In deze aflevering:  Rien Scholten

Alterno Icoon Rien Scholten is altijd voorbereid

We hebben om 19 uur afgesproken in ons clubhuis. Ik ben krap op tijd, maar Rien staat al te kletsen met enkele dames bij onze kerkbanken. Met een schriftje, een oud Alterno clubkrantje en enkele krantenartikelen onder de arm. Helemaal voorbereid, denk ik. Top! Tja, wie kent Rien niet en dat betekent dat als hij zijn gezicht laat zien in ons complex, hij altijd aangesproken wordt, zeker door de dames die training van hem hebben gehad. En dat hebben er veel, heeeeeel erg veel.

Hoe het is begonnen

In 1974 kwam Rien naar Apeldoorn. Uit dienst, uit Amersfoort, waar hij instructeur was. Ik vind dit niet raar, want dat past uitstekend bij het profiel dat ik van Rien heb. Hij mocht de dienst iets eerder verlaten omdat hij een baan kreeg in het onderwijs in Apeldoorn. Ook in dienst volleybalde hij. Leraar-collega Gert Kluinhaar sprak hem aan en vroeg of hij zin had om bij Alterno te komen ballen. En zo geschiedde. Een beetje jojo’n tussen Heren 1 en Heren 2, om daarna in Heren 3 te belanden. ‘Het beruchte Heren 3’, zegt Rien, ‘een min of meer gesloten team’. Hij slaat het meegenomen Alterno clubkrantje open en vertelt dat eigenlijk iedereen uit dat team wel iets deed voor de club. Penningmeester, trainer, bouwcommissie, TC, activiteiten, … een hechte club met hele grote betrokkenheid bij de vereniging. ‘En dat eigenlijk tot op de dag van vandaag. We gaan met de mannen nog steeds 1 keer in de 5 a 6 weken lekker gezellig bijkletsen onder het genot van … . En dan bespreken we als wijze mannen de wereldproblematiek. Het is ontzettend leuk om elkaar te kunnen en mogen blijven zien, ondanks, of misschien ook wel dankzij de ziektes, blessures of nog erger. Wat wij allemaal samen hebben meegemaakt!’. Een deel van de teamgenoten tennist met elkaar, ook met de partners. Soms is er een etentje of doen ze een activiteit. Na het stoppen als competitie team, is nog lang recreatief gespeeld door velen van dit oude H3. ‘De maandagavond was steevast ons uitje. We hadden een vaste tafel in het clubhuis (waar we overigens nu ook aan zitten, dat voelt goed en vertrouwd). Destijds werd er echt mannenpraat gehouden, gore moppen etc. Tja, zoals dat gaat’, zegt Rien. Ik kan me er iets bij voorstellen, ook omdat ik een deel van die periode de mannen regelmatig heb gezien op de maandagavond. Een benijdenswaardige hechte groep vrienden.

Kampioenenmaker Rien MC1 voor eeuwig

Piet Graaff heeft Rien ooit gevraagd als trainer voor MC1. Rien heeft daar even over na moeten denken, en zei ja, onder de voorwaarde: het moet wel een selectieteam zijn. ‘want’, zegt Rien ‘er moet intrinsieke motivatie zijn’. En zo gebeurde het. 36 jaar later nam hij afscheid als trainer van MC1….. 36 jaar!!! Dat verdient een lintje. En die heeft hij ook mogen ontvangen. ‘Overweldigend en totaal onverwacht. Iedereen wist het, behalve ik. Toch bijzonder hoe dat geheim is kunnen blijven, maar wat een eer. Echt heel bijzonder. De hoeveelheid mensen die aanwezig was tijdens de uitreiking…’.  Wat is er nu zo leuk om jaar in jaar uit hetzelfde team (weliswaar andere speelsters) te doen? ‘Nou, je krijgt kinderen die vanuit de mini’s komen. Je mag ze dus laten wennen aan het grote veld.. Eerst 0-6 systeem, daarna 2-4 systeem en daarna 1-5. En je mag een team bouwen en dat is het liefste wat ik doe. Welke meisjes je ook krijgt vanuit de mini’s, er moest een team gecreëerd worden’.

En waarschijnlijk weet iedere speelster nog, die bij Rien trainen heeft gehad: er waren altijd 3 tallen. Die 3-tallen bestonden uit een spellie, midden en passer/loper. Je stond altijd met je eigen 3-tal bij elkaar. Of in het veld, of langs de kant en er werd dan doorgewisseld per set. Op de donderdagtraining werd er dan King of the Court gespeeld en het winnende 3 tal en de nummer 2 begonnen dan zaterdag in het veld. Eerlijker kan het niet. En vaak, heel vaak, werd MC1 kampioen in de 1^e competitiehelft en even zo vaak kampioen in de Topklasse.

Rien is altijd dus een meisjes trainer geweest. ‘Nooit jongens?’, vraag ik. ‘Nee, want het ging prima zo. En ik vond het nog steeds heel erg leuk. Ieder seizoen weer bouwen aan een nieuw team. Naast individuele ontwikkeling vind ik teamvorming heel belangrijk. Het team moet het doen. Een van ‘Gaaltje’. De beste spelers maken nog niet het beste team’. Maar een andere vereniging dan? Rien: ‘ Ooit ben ik gevraagd door een andere vereniging, maar ja, Alterno is mijn cluppie, hé’.

En uiteindelijk heb je toch een punt gezet achter je trainerscarrière. Waarom? ‘Je verwacht van de meisjes dat ze er altijd zijn, verjaardag of niet, en dus geldt dat voor jezelf ook. Na tal van jaren alles op zij te hebben gezet voor het volleybal, komt er toch een moment dat het goed is. Het is fijn om dan ook een keer in het laagseizoen lekker op vakantie te kunnen gaan’.

Als Rien komt kijken op de zaterdag naar een wedstrijd van Dames 1, ziet hij veel van zijn pupillen terug. Dat is mooi om te zien. En na afloop zie je dan aan de hoge tafel een paar grijze mannen (soms met partners) staan, de wedstrijd nabespreken.

Altijd voorbereid

Rien heeft alleen trainerscursus A gevolgd. En clinics van oa Toon Gerbrands en Appie Krijnsen. Van iedere leermeester pak je wat mee. Aanvankelijk was het goed achter de bal de bal passen met gestrekte armen voor je; later veranderde dat inzicht: stap opzij en pak de bal naast je, dan heb je een vrij-passvlak. Inzichten veranderen. Vroeger bracht je de bal via de serve in het spel; nu is het serveren ook een aanvalswapen geworden.

Op mijn vraag of de automatische piloot niet om de hoek kwam kijken na jarenlang hetzelfde niveau training te geven, zegt Rien duidelijk nee. ‘Ik ben altijd voorbereid. Iedere training weer. Ik maak altijd een training, weet waarop we moeten trainen. Na de wedstrijd op zaterdag volgde altijd de nabespreking op maandag. Wat vonden ze goed gaan, wat minder en waarop moet getraind worden. Natuurlijk wist ik dat al wel, maar het is altijd mooi om dat uit de monden van de speelsters zelf te horen. Dat maakt het dan ook meteen hun eigen training’.

En dat maakt mij nieuwsgierig. Ik ken Rien zeker ook als coach. ‘Jij zat altijd op de bank en liep nooit langs de lijn, zoals zoveel coaches doen. Had jij altijd zoveel rust?’ Rien begint te lachen. ‘Het heeft meer met vertrouwen te maken. Binnen de lijnen moet er zovéél motivatie zijn, dat jij eigenlijk op dat moment overbodig moet zijn. Zij moeten het doen. Tijdens een time out kun je nog iets corrigeren, maar zij moeten het vertrouwen hebben dat zij het zelf op kunnen en moeten lossen’.

Rien is ooit gevraagd om trainers te begeleiden vanuit Alterno. Ook daarvoor bereidde bij zich uitstekend voor. In tegenstelling tot diegenen die hij zou gaan begeleiden. ‘Tja, dan lopen de verwachtingen en de doelstellingen uiteen en dan moet je snel pas op de plaats maken. Helaas dus geen succes’.

2012

Er zijn verschillende hoogtepunten van Rien. ‘Het Nationaal kampioenschap met Meisjes C tijdens de Open Club in 2012 was er zeker 1, zeker toen we dat jaar ook nog de Jaap van Kasteel Trofee wonnen. Maar ook het toegekend krijgen van ere-lidmaatschap van Alterno en ook nog eens het ontvangen van een Koninklijke onderscheiding: Lid in de orde van Oranje Nassau’. Ik zie hem glunderen en helemaal terecht.

Herinneringen

Om al die jaren enigszins zich te kunnen blijven herinneren, heeft Rien thuis een soort van museumpje. In een vitrinekast bij hem thuis staan alle bekers, ligt het lintje, de medailles en krantenartikelen die zijn loopbaan weergeven. Ik krijg een foto te zien en ben onder de indruk. Dan heb je toch echt passie en met veel liefde gedaan wat je hebt gedaan. En hij is blij dat hij wat heeft mogen betekenen voor speelsters op sportief gebied. ‘Maakt niet uit welke sport je doet, maar blijf sporten. Dat is belangrijk voor je lijf en leden. En voor je vriendschappen’.

Dat er veel is veranderd, beaamt Rien. ‘Vroeger wanneer MC om 9 uur speelde, bleef het team hangen in de hal om ook naar MB te kijken die daarna speelde. Mensen hebben tegenwoordig veel op hun bordje. De maatschappij is individualistischer geworden en dat zie je terug in onze vereniging. Jammer, want ik hecht toch veel waarde aan het verenigingsleven’.

Krantenartikelen en schriftje

Ik vraag Rien wat hij bij zich heeft. Hij vouwt twee krantenartikelen open. Ik vind het zo leuk dat iemand dit soort dingen bewaart en vraag me af hoe we dat nu doen in de digitale tijd. Ik kan het papier ruiken; dat is ook wat waard.

‘Dit zijn memorabele momenten voor onze vereniging en die bewaar ik’, zegt Rien. ‘In mijn vitrinekastje’. 

En dan het schriftje. Dat heeft hij van MC1 speelsters gekregen na afloop van het seizoen 2013-2014. Ik heb het door mogen lezen. Het plezier van de speelsters straalt van het schriftje af en wat een mooie complimenten kun je krijgen als trainer. De warming up spelletjes van Rien worden geroemd; zijn altijd luisterend oor, maar ook wordt er iets geschreven over zijn bijzondere ringtoon: iets met zeemeeuwen. Ik zal Rien eens bellen als hij naast me staat.

Een laatste anekdote tot slot (want ik moet gaan trainen). Toen Rien nog les gaf, groep 8 basisschool, zaten er veel Dynamo spelers/speelsters in zijn klas. Af en toe een beetje jennen, dat kon. Maar ooit kwamen van de 35 kinderen er 23 in een Dynamoshirt naar school. Rien kan er nog om lachen. Revanche kwam tijdens de afscheidsavond van deze groep 8. Rien hield zijn praatje en had zich (als altijd 😉) voorbereid. Na zijn laatste woorden, ontrolde hij de, vooraf opgerolde,  Alterno vlag. Een sportieve en leuke manier van rivaliteit.

Bedankt voor het fijne gesprek, Rien. Je bent en blijft een bevlogen volleybaldier, maar bovenal loop je over van warmte voor jouw Cluppie. Een feest van herkenning mocht ik samen met jou beleven tijdens dit kopje koffie. Ik hoop dat je nog lang trouw supporter blijft bij Dames 1, zodat we nog meer mooie herinneringen kunnen delen.

En om met een mooie quote van Rien af te sluiten: ‘de meest dynamische volleybal vereniging is toch Alterno”.

Eerdere afleveringen van Alterno-iconen:

Patricia Leerkes, Bert Beernink, Rob en Melanie van den Dool, Gert Weterkamp, Inge Visser, Marloes Zinnemers, Mieke en Theo Roelofs

Monique Nijhof

Alterno bestaat dit seizoen 50 jaar. Daarom halen we herinneringen op met bepaalde (oud) Alternoten. Soms zijn het iconen van het eerste uur, soms Alternoten die zich hebben ingezet om de vereniging te maken tot wat het nu is. Ken jij ook zo iemand? Laat het weten aan activiteiten@alterno-apeldoorn.nl. In deze aflevering: Patricia Leerkes

In het clubhuis met Patricia Leerkes, administratietijger.

Hoe zo, vrijwilliger voor Alterno?

Patricia komt vanuit de kou binnen. Ik ben nog even bezig met wat thee en koffie inschenken voor de sponsorcommissie. Voordat ik het gesprek met Patricia kan starten, is ze al ‘lastig’ gevallen door enkele Alternoten met een vraag. Tja, hieronder zal duidelijk worden dat dat niet zo heel raar is. Toch maar van start met ons gesprek. Ik val maar meteen met de deur in huis. Kent iedereen jou? Nou, zegt Patricia, ik denk van gezicht wel. Ik loop al de nodige jaartjes hier rond. Ik vraag dit omdat ik weet dat Patricia veel werk verzet achter de schermen. Wat ze zoal allemaal doet? ‘ik stel het trainingsrooster op en daarvoor huur ik ook de zalen in via Accres en ik doe de ledenadministratie’. Best veel, concludeer ik. Hoeveel uur ben je daarmee ongeveer kwijt? Dat is per periode verschillend. In de zomer, wanneer er leden opzeggen en nieuwe leden komen, iedereen weer in de nieuwe teams start, moet dat wel verwerkt worden. ‘En’, vervolgt ze ‘net voor de zomer begint het al met de teams die dan bekend zijn en die allemaal op prime-time willen trainen. En dat lukt natuurlijk niet. Het is sowieso al heel moeilijk om voldoende juiste zalen beschikbaar te krijgen’. Het ‘gevecht’ met Accres en de teams kan dan beginnen. Patricia puzzelt en puzzelt, want ja, trainers hebben wensen en soms moet er ook echt rekening worden gehouden, omdat een trainer ook nog zelf in een ander team speelt of omdat teamgenoten andere teams training geven. ‘Een echte puzzel, waarvan de stukjes soms ook nog niet eens helemaal bekend zijn’. Uiteindelijk lukt het toch en daar is ze dan uiterst blij mee.

Nieuw systeem

Afgelopen jaar zijn we qua ledenadministratie overgestapt op een ander systeem. Waarom? ‘Het systeem wat we hadden was kwetsbaar. Het kon niet gebruikt worden door meerdere personen en stond op 1 laptop. Als deze zou crashen, dan hadden we niets meer. Dat wil je koste wat het kost voorkomen. Het nieuwe systeem is Sportlink (dat gekoppeld is met de Nevobo), waardoor informatie ook maar 1 keer ingevoerd hoeft te worden. Het is allemaal net iets makkelijker’. Maar toch, best veel en nauwkeurig werk. Patricia doet dit al lang, zo’n 7 a 8 jaar. Waar haal je de lol uit, vraag ik me af. Patricia zegt dat toen zij noodgedwongen moest stoppen met zelf actief volleyballen door een ernstige knieblessure, ze wel bij Alterno betrokken wilde blijven, maar dan vanuit huis. Dit soort activiteiten, administratieve zaken, zijn echt nodig, maar kun je doen wanneer het jou uitkomt (hoewel je wel de boel goed moet bij houden). En dat laatste is zeker niet onbelangrijk ivm de contributie-inning. De ledenadministratie is de basis voor ons contributiesysteem. Samen met Penningmeester Leo incasseert ze ook de contributie. Een actueel ledenbestand is dan wel noodzakelijk.

Trainingsschema’s

Na vele versies, wordt het laatste concept altijd besproken met de commissies en trainers. Sommigen moeten even wat schuiven, maar over het algemeen is er, zeker de laatste jaren, steeds meer begrip dat niet iedereen tussen 19 en 20 uur kan starten met de training. ‘ik heb goed contact met Accres en we kijken samen wat mogelijk en wenselijk is. Soms moet je compromissen sluiten. Het zij zo’. Daarnaast kijkt Patricia voortdurend of het nog slimmer, efficiënter kan. Schoolvakantieperiode? Dan is inmiddels de ervaring dat veel teams minder of helemaal niet trainen. Door dit tijdig te weten, is het mogelijk zaalruimte niet in te huren en dat scheelt Alterno een hoop geld. Ja, denk ik, daar kennen we Patricia zeker van wanneer je in de trainersapp zit. Iedere vakantie weer een uitvraging of teams gaan trainen, waarna het optimum gezocht wordt. ‘En nog zijn er afmeldingen van trainingen op het laatste moment. En dat is jammer, want helaas moet je ruimschoots van te voren (4 weken) een afzegging van inhuur van een zaal doorgeven aan Accres. Iedere zaal die ingehuurd is en vervolgens leeg staat, is eigenlijk zonde. Helemaal voorkomen kunnen we het misschien niet, maar wel zoveel mogelijk’. ‘En’, vult Patricia aan ‘veel Alternoten denken dat de zgn. kleine zaaltjes bij ons complex horen en niet ingehuurd hoeven te worden. Maar dat is wel degelijk zo, ook daarvoor moeten we gewoon huur betalen’.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit

Patricia had het zelf nooit meer gedacht en verwacht, maar inmiddels speelt ze weer heerlijk mee in Dames Top. Het onmogelijke is toch mogelijk gebleken. ‘Ik mag en kan weer volleyballen’. Ik herinner me het moment nog goed. Wij, als Dames Top, stonden zoals gewoonlijk voor de training even te kletsen, alvorens onze handen op elkaar te leggen om te yellen en te starten met de training. Met een smile van oor tot oor vertelt Patricia opeens:  ‘Ik ga een setje meedoen. Kijken hoe het gaat’. Als onze monden nog niet openstonden, klapten onze kaken ter plekke wel uiteen. Grote ogen en indringende blikken. Hoe dan?? Patricia legt uit dat de voortuitgang en een andere manier van fysiotherapie, haar dit mogelijk hebben gemaakt. Waarom niet? had haar fysio gezegd. Wat onwennig, voor zowel Patricia als ons, zijn we heerlijk gaan trainen en sinds dit seizoen doet Patricia weer actief mee. Ze vindt het heerlijk (en wij ook).

Trainersapp

Wie Patricia niet kent, kent zeker haar berichtjes in de trainersapp, die trainers vervolgens weer doorzetten naar de spelers. Een nieuw schema, een melding dat een zaal niet beschikbaar is, teamruilingen,… Patricia coördineert dit allemaal en dit moet altijd snel en alert. Ga er maar aanstaan. Iedere dag komt er wel een mail of berichtje binnen voor beide functies. Maar het scheelt enorm met de tijd vóórdat we de trainersapp hadden. ‘Geweldig dat we deze nu hebben en iedereen reageert over het algemeen snel. Er zijn ook bijna geen misverstanden’. Waar wel eens misverstand over is, is dat dit echt een vrijwilligerstaak is, naast Patricia’s eigen werk, huishouden en kinderen. ‘Mensen zijn soms ongeduldig en verwachten per direct een reactie. Als ik dan uitleg dat ik ook nog werk en een gezin heb, is er meer begrip’. En naast haar vrijwilligerstaak is ze ook nog trouw supporter bij Heren 6 en Heren 7 om haar man en zoon aan te moedigen. En alsof dat nog niet genoeg is, zit ze ook nog in de jubileumcommissie. Kortom, een actief,  betrokken en bevlogen Alterno-lid.

Zorgen

Op mijn vraag hoe zij de toekomst ziet van Dros Alterno, uit Patricia wel haar zorgen. ‘Het is een maatschappelijk probleem om vrijwilligers te krijgen. Ik zie veel de aloude Alternoten die zich inzetten, alhoewel hier de laatste tijd nadrukkelijk ook nieuw bloed bij komt. Dat is mooi om te zien. Ook de jongens-/herenlijn baart zorgen. Volleybal lijkt toch steeds meer op een meisjes/dames sport en dat is jammer. We moeten ook proberen jonge jongens te werven en te behouden om de herenlijn in tact te laten blijven’. Complimenten is er voor het nieuwe beleid om met eigen jeugd de dames 1 en heren 1 teams te vullen.

Vriendschappen

Patricia speelt sinds kort weer in Dames Top. Wat is dat voor een recreantenteam? ‘Pure lol, veel lachen, lekker ballen, maar bovenal een heel warm gevoel naar elkaar. Vriendschap. Het is meer dan alleen een volleybalteam. We doen buiten het ballen ook zeer veel andere dingen. We zijn er voor elkaar, in voor- en tegenspoed. Dat heb ik zelf mogen ondervinden toen het niet zo goed ging met mij, mijn knie. Ik had Dames Top en het volleyballen allang opgegeven. Maar met klem werd mij gevraagd of ik toch niet mee kon met het Dames Top weekend. Zo fijn’. Maar ze refereert ook aan de vroegere zeilweekenden. Gerrit Scholten was de initiatiefnemer van dit evenement. Bijna 10 jaar hebben 2 teams samen gezeild. Het team van Gerrit en het damesteam dat hij toen training gaf. Toevallig of niet, maar net als we het hier over hebben komt Gerrit het clubhuis binnen. We spreken hem hierover aan en hij begint herinneringen op te halen. Zo mooi, die verbondenheid, ook al is het al enige jaren geleden dat de laatste zeilboot uitvoer met Alternoten. ‘Ouwe jongens, krentenbrood’, zegt Patricia. Zou dit nu ook weer kunnen? ‘zekers wel, denk ik’, zegt Patricia. Ach, wie weet, …. Gerrit???

Nieuwe hobby

Bij de laatste wedstrijd van Heren 6 is Patricia met camera aanwezig. Dat is haar nieuwe hobby. Ze heeft hier een cursus voor gevolgd en heeft bij een dames 1 wedstrijd van Rudy nog verdere kneepjes van het vak geleerd. Ooit beroeps? Nee hoor, gewoon, lekker als hobby.

Ik besef dat Patricia heel veel heeft gedaan voor Alterno en nog steeds doet. Ze is voor onze teams het anker, waar we op kunnen varen, want zonder Patricia geen trainingsschema, geen zaal en geen ledenadministratie (en dan kun je het ballen vergeten). Dus respect, diepe buiging voor mijn teamgenoot van Dames Top. Patricia, ik hoop dat je nog lang betrokken blijft bij ons cluppie en dat je mooie foto’s mag maken als herinnering. En wie weet, ontmoeten we elkaar eens op een zeilboot……

Eerdere afleveringen van Alterno-iconen:

Bert Beernink, Rob en Melanie van den Dool, Gert Weterkamp, Inge Visser, Marloes Zinnemers, Mieke en Theo Roelofs

Monique Nijhof

Tot uiterlijk 1 februari kun je bestellen. Daarna echt NOOIT meer. Dus wil je dit unieke jubileumshirt in bezit hebben, dan moet je nu bestellen.

Ga naar onze webshop: https://www.alterno-apeldoorn.nl/webshop/

M.N.

Dit jaar bestaan we 50 jaar en we proberen hier door het hele jaar heen aandacht aan te schenken. Wie is Dros Alterno, waar staan we voor, waarom zijn we na 50 jaar zo als we zijn…. Nu, alles komt samen in ons Groene Hart. En om dat ook meer zichtbaar te laten zijn, worden er komende periode diverse uitingen aangegeven. Nu dus via een ‘meter bier’ in de vorm van een groen hart.

Met dank aan Laurens en enkele leden van de kluscommissie is het een mooi exemplaar geworden (er zijn er zelfs 2). Ik weet zeker dat het bier nu nog lekkerder zal smaken.

M.N.

Alterno bestaat dit seizoen 50 jaar. Daarom halen we herinneringen op met bepaalde (oud) Alternoten. Soms zijn het iconen van het eerste uur, soms Alternoten die zich hebben ingezet om de vereniging te maken tot wat het nu is. Ken jij ook zo iemand? Laat het weten aan activiteiten@alterno-apeldoorn.nl. In deze aflevering:  Bert Beernink

We starten maar meteen. Voor onze trainingen, dus we hebben een uur. Wat is Alterno voor Bert? Het eerste woord dat wordt genoemd: ‘Saamhorigheid’. Om te vervolgen met termen als vriendschap, warmte, biertje. Dat is wat hij voelt als hij over Alterno praat of het clubhuis of de hal binnenkomt.

Vroeger en nu

Is het anders, nu? Ja en nee, zegt Bert. ‘In de basis zijn wij een vereniging en volleyballen hier ‘groeps’mensen met een groot sociaal hart. Deze groep is breder geworden. De omvangsvormen zijn echter meegegroeid met de tijd. Het is iets individueler, afstandelijker. Maar het blijft dat er vele familiebanden, vriendschappen en verbindingen zijn. Een pracht vereniging, waarbij ik nu mijn kleinkinderen zie spelen met de kinderen van (oud) teamgenoten’.  Ik merk dat Bert een emotioneel mens is en vol warmte over Alterno praat. Hij is niet vanaf het begin lid van Alterno, maar toch al een behoorlijke tijd. Hij is destijds, kort na zijn lidmaatschap (40 jaar geleden) direct benaderd door de voorzitter van destijds, Fop ten Broek. Of hij de centjes wilde bewaken als penningmeester. Dat heeft Bert jaren gedaan. Daarna heeft Bert ook nog vele andere dingen gedaan, waaronder het ASC (Alterno Service Center), waar bijvoorbeeld de ledenadministratie onder viel. Trainer, scheidsrechter, interim voorzitter, ……Met trots erelid.

Liefde

Bert geeft aan dat als hij een volleybal aanraakt, er wat gebeurt in zijn lijf en hart. Pure liefde voor het spelletje en alles wat er bij hoort. Hij is intussen ook wat andere sporten gaan beoefenen, zoals tennis, golf, mountainbiken, want..’het lijf moet fit blijven’. Ooit komt er weleens een ‘boze’ droom die hem vertelt te stoppen met volleybal (vaak is de aanleiding een blessure), maar als hij weer wakker wordt, dan is dat weer weg. Volleyballen is zijn lust en zijn leven, met alles wat er bij hoort. ‘Vriendschappen bouw je met name op in je team. Je leert elkaar kennen tijdens het trainen en de wedstrijden’.  Ik kijk hem aan. ‘Alleen in je team?’. Hij aarzelt en dan herinner ik hem eraan dat hij het heeft over de (oud) Alternoten die samen met hem tennissen en golfen. De trouwe teamgenoten die hem door een moeilijke periode hebben  geholpen door op bezoek te komen, de warmte die hij voelt als hij binnenkomt en met iedereen een praatje maakt…. ‘Tuurlijk, meer dan alleen je team. En met Rob (van den Dool) heb ik een speciale band. We zijn soulmates’. En met een lach ‘zoals mannen van elkaar kunnen houden’.  En de bijzondere gesprekken die je voert met mensen die je lang kent, waarmee je mee traint en speelt, of ooit hebt gedaan.

Lastige periode

Als ik vraag naar het hoogtepunt van zijn Alterno carrière, is het toch wel ook een dieptepunt. Het redden van Alterno van een aanstaande faillissement. ‘Het heeft de nodige uurtjes van de vakantie gekost. Bellen, bellen, bellen met mensen die nog geld van ons kregen, maar het resultaat was er naar. Dat was een zware tijd’. Hij heeft dit niet alleen gedaan, maar veel hulp gekregen van mede groene hart-Alternoten, zoals Theo Veeneman. Trots dat het is gelukt.

Een andere lastige periode, maar ook een mooie, is de ziekte en het overlijden van zijn dochter Petra. Gelukkig kan hij er goed over praten en vindt hij het prettig dat zij niet vergeten wordt. (zie ook het interview dat ik had met Rob en Melanie). ‘Ik ben ontzettend trots op Petra. Hoe zij alles heeft doorlopen en tot het einde iedere dag gelukkig is geweest. Het was een heerlijk kind. De herinnering van het kampioenschap van MC1 staat me nog scherp voor de geest’. En vervolgt: ‘Dit soort gebeurtenissen hakt er verschrikkelijk in, in je eigen persoon, je gezin, maar ook in een vereniging. Maar wat gaf dat ook weer veel warmte. Je hebt niet alleen je bloedlijn familie, maar ook je Alterno-familie. Net als destijds het plotselinge overlijden H2-speler Stefan. Zo jong. En natuurlijk recentelijk maatje Frank’. Wat een impact hebben dit soort zaken, op mij, op mijn eigen omgeving en inderdaad, bij onze mede-alternoten.

Niveau

Bert is geen speler die heel hoog heeft gespeeld, maar altijd in de 1^e of 2^e klasse is blijven hangen. Maar ook binnen dit niveau kun je op hoog niveau spelen. Hij herinnert zich nog een mooie wedstrijd in het dorpshuis in Hoenderloo. Met onze huidige voorzitter, Martin Polman, als spelverdeler en de gebroeders Koldenhof als publiek. Die wedstrijd moest gewonnen worden. Een score van 120%. Echte samenwerking, teamspirit.

Zaadje en bloei van de verenging

De oorsprong van de Alterno-cultuur ligt ontegenzeggelijk echt bij de mensen van het eerste uur. Fop, Piet Graaff. Warme mensen, welk gevoel zij meenamen naar de vereniging. ‘En kijk waar we nu staan. Een eigen clubhuis, een eigen hal. Daar mogen we trots op zijn en dat moeten we koesteren’. Hij hoopt dat zijn kleinkinderen, die inmiddels ook bij Alterno volleyballen, diezelfde warmte en vriendschappen gaan ervaren. Lid zijn van een vereniging is niet zomaar iets. Je leert, je neemt de ervaringen mee in de rest van je leven en dat is een kostbaar goed. ‘Ik heb leiding gegeven in mijn dagelijkse werk en door mijn vrijwilligerswerk heb ik jong ervaring opgedaan met managen, besturen en heb ik mij persoonlijk kunnen ontwikkelen’.

Verleden, heden en toekomst

Hij ziet een goede ontwikkeling binnen de club, maar hoopt dat er (nog) meer mensen opstaan om allemaal een taak op te pakken. Ooit is er gesproken over het misschien uitbesteden van de bardienst, het barbeheer. Volgens Bert is dit de doodsteek van de verening. Je moet en kunt het samen oplossen. Het brengt je zoveel meer dan alleen een kopje koffie inschenken. Denk ook aan de mooie gesprekken aan de bar. Je wordt echt een ervaring rijker. Hij blikt terug. ‘Jij kent ze vast ook. De Alternoten van destijds, waarmee een loterij is georganiseerd. De hoofdprijs was toen een Volvo’.  Maar hij lepelt ook de namen van andere clubjes en mensen op, belangrijk geweest voor de vereniging die we nu zijn. Hij noemt ze stuk voor stuk op: ‘Cees van de Eems, Theo Berendschot, Bert Huigen, Wim Burghout, Hans Goossens, Joke en Ge Pasman, Gert Abbink, Fop,,…. Wat een kanjers en wat is er toen veel gebeurd’. Ik merk dat er emotie in zijn stem zit. In gedachten loopt hij deze mensen nog allemaal even na. Helaas zijn er ons een aantal ontvallen, maar ook dit zijn ware Alterno-iconen. Goed dat ze nu nog even op het podium komen.

Ooit is Bert begonnen met handbal en zeker niet onverdienstelijk. Maar de combinatie: gezin met 3 kinderen en iedere zondag weg, was niet te doen.

Bert, inmiddels 71, denkt nog niet direct aan stoppen, maar weet ‘als het moment komt dat ik mijn teamgenoten in de weg ga zitten, dan is het tijd. Tijd om te stoppen met actief te ballen”. Laten we hopen dat dat nog ver weg is.

We gaan nog even snel een foto maken, want de tijd is om. We moeten allebei aan de bak, trainen, om ons lijf fit te houden (maar bovenal veel plezier te hebben).

Bert, dank je wel voor je openhartigheid en de liefde die je uitstraalt naar het spelletje, maar ook naar de Alternoten (en vele andere mensen) om je heen. Ik bedenk me dat ik een gesprek heb gehad met een warm, emotioneel mens.

Monique Nijhof

Eerdere afleveringen van Alterno-iconen:

Rob en Melanie van den Dool, Gert Weterkamp, Inge Visser, Marloes Zinnemers, Mieke en Theo Roelofs

Alterno bestaat dit seizoen 50 jaar. Daarom halen we herinneringen op met bepaalde (oud) Alternoten. Soms zijn het iconen van het eerste uur, soms Alternoten die zich hebben ingezet om de vereniging te maken tot wat het nu is. Ken jij ook zo iemand? Laat het weten aan activiteiten@alterno-apeldoorn.nl. In deze aflevering:  Rob en Melanie van de Dool

In deze aflevering;  Bij de kerstboom met Rob en Melanie van de Dool – Wamelink

Samen komen ze binnen. Verkleumd. Het is koud buiten. Eerst dus maar eens een kop thee. Terwijl ik de thee verzorg, hoor ik dat zij intussen het gesprek voeren over het aanstaande jubileum, het jubileumshirt en het uit te brengen jubileummagazine. Ooit hebben zij samen gewerkt aan de 25-jarig jubileum gids. (Zie https://www.alterno-apeldoorn.nl/dit-wordt-ons-derde-jubileum-vv-alterno-50-jaar/)

Utrecht

En zo beginnen we het gesprek zonder dat ik nog maar een vraag heb gesteld. Zij vullen elkaar aan. Rob en Melanie van de Dool – Wamelink . Rob kent iedereen wel, Melanie is iets minder bekend bij onze Alternoten. Toch zijn het samen ware Alternoten en sinds kort geeft Melanie met veel plezier weer training, aan de instroomgroep van de C. ‘Erg leuk’, vertelt ze, ‘Het past bij mijn werk en hoe geweldig vind ik het om kinderen weer met plezier te laten bewegen en ze de kneepjes van het volleybalvak bij te brengen’.  Ooit zelf gespeeld bij Dames 1, na een korte onderbreking, overgekomen vanuit onze buren, SV Dynamo. Ik vraag of zij een Alterno-stel zijn (wat ik min of meer wel had verwacht, maar ik ken het verhaal erachter niet). ‘Melanie speelde in D1 en zou verhuizen naar Utrecht, op kamers gaan’, vertelt Rob. ‘Dat ving ik op en zo heb ik gezorgd voor vervoer van en naar Apeldoorn, want zelf woonde ik ook in Utrecht, maar had ook nog mijn verplichtingen bij Alterno’.  En zo geschiedde dat Melanie dus vervoer kreeg aangeboden van een ‘man uit Apeldoorn die ook bij Alterno speelde’. 

Ook Rob heeft eerst gevolleybald bij onze gele buren. Via een goede vriend is hij toen bij Alterno terecht gekomen en na 1 jaar nadat hij gestart was, werd hij benaderd om training te gaan geven. Daar heeft hij ja tegen gezegd en sindsdien kennen we Rob als een actieve vrijwilliger bij onze club. Van alles heeft hij gedaan, training geven, manager geweest bij Dames 1, redactie clubkrantje, jeugdcommissie voorzitter en nu in het bestuur.

Hij heeft ook Dames 2 training gegeven. Veel van deze dames zijn geen onbekende. De gezusters Roelofs zaten destijds ook in dat jonge team. Maar ook Petra Beernink. Zij werd toen helaas ongeneeslijk ziek. Een heftige periode. Maar er zijn vriendschappen voor het leven ontstaan, mede door dit soort dieptepunten, maar zeker ook door de vele hoogtepunten.

Rob speelt nog steeds bij Alterno in H7. Melanie is jaren geleden gestopt, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Zij besluit samen met wat oud speelsters het spelletje weer te gaan spelen. Fijn dat ze altijd zo fanatiek is, behalve dan direct de 1^e beste training na al die jaren. Dat was niet zo’n slimme zet. Tijdens deze 1^e training loopt Melanie een fikse achillespees blessure op, waarna het ook meteen weer klaar is met de ambitie om weer te gaan volleyen. ’Maar’, zegt ze, ‘je weet het maar nooit’.

Bas en Joep

Hun twee zonen, Bas en Joep, zijn bij geboorte al lid geworden van Alterno. Zelfs voor de geboorte-aangifte bij de Burgelijke Stand, waren zij al lid van onze vereniging. Melanie heeft dat destijds niet geweten. Hoe dan ook, bijzonder is en blijft het. De ‘schuldige’ hiervan is de beheerder van de ledenlijst, Bert Beernink. Een bijzondere band ontstaat tussen de jongens en Bert.

Bas en Joep spelen nog lekker bij Alterno. Het is nooit een verplichting voor hen geworden om te gaan volleyballen, maar ja, is er een keuze met 2 volleyballende ouders????

Alterno toen en nu

‘Veel is hetzelfde gebleven’, vertelt Rob. ‘Natuurlijk hebben we jaren gekend, waarbij de vereniging niet meer zo voelde als ooit het oude Alterno, maar sinds kort lijkt er een soort van wedergeboorte te zijn’. Melanie vult aan: ‘Het oude gezellige, ons-kent-ons sfeertje is weer terug. Als je binnenkomt, is er altijd wel iemand die je kent en ben je zo in gesprek. Je kent de ouders van de kinderen die spelen. Zo leuk om te zien’.

De zet om met de eigen jeugd in de zogenaamde vlaggenschepen te gaan spelen, vinden ze beiden een gouden greep. ‘Je ziet nu weer meerdere generaties op de tribunes. De familie-lijnen zijn weer present’.

Groene hart

Beiden hebben zeker een groen hart en onderstrepen het gedachtegoed van Alterno. Rob is 7 jaar weggeweest en toen hij terug kwam was er niet veel veranderd, vond hij. Dat is goed en minder goed. Er moest wat hem betreft weer (meer) visie komen. Hoe staan we op de kaart over een aantal jaar? Hij heeft zich hard gemaakt voor het Groene Hart, inmiddels een begrip binnen Alterno. Rob zou graag het unieke gevoel dat bij Alterno aanwezig is, doorgeven aan alle mini’s (en hun ouders) , jeugd- en seniorenleden. Het speeltuinvolleybal is super relevant. ‘Niet alleen het bewegen en samen sporten, maar ook voor later. Je leert bij een vereniging ook ontzettend veel andere (sociale) dingen die je later goed van pas kunnen komen. En je bouwt vriendschappen op voor het leven’.

Ardennen

Als ik vraag naar het hoogtepunt van hun Alterno tijd, dan beginnen Melanie en Rob te lachen. Alsof het is afgesproken, begripvol naar elkaar, beginnen ze te vertellen. ‘Niet moeilijk, een hoogtepunt, dat was toch wel het weekendje in de Ardennen’, vertelt Rob. ‘Melanie speelde in D1 en ik was manager. Samen met oa Pim Pasman gingen we op teamweekend naar België’. Melanie vult aan: Wij gingen een wandeling maken, naar de top van de berg. De heren zaten bovenop te wachten in het busje. We raakten al snel de weg kwijt en wisten niet meer hoe verder. Na wat aarzeling, zijn we omgekeerd en weer afgedaald, glibberend en schuivend, want het was nat en modderig op die berg. En we hadden ook nog superjonge speelsters in ons team. Daar voel je je dan toch voor verantwoordelijk. Je moet wel beseffen dat we toen nog geen mobieltjes hadden, natuurlijk geen zaklamp bij ons, terwijl het al snel donker werd’. Na wat tijd komt het team aan bij een huis en besluiten ze naar het huisadres van Pim te bellen. Pim had overigens het “goede besef om dat ook te doen (hij beschikte toen als een van de weinigen over een mobieltje). Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, maar ook boven op de berg in het busje was men niet helemaal gerust. Rob: ‘Alsnog excuus aan de ouders. Zet dat maar in het verslag’. Tja, denk ik, nu nog??? Maar dat dit teambuildingsweekend het kampioenschap heeft opgeleverd, staat als een paal boven water, inclusief de BOS-Yell. Melanie weet ‘m niet meer, maar gaat eens navraag doen.

Dat dit niet het enige teamweekend was waar wat unieks gebeurde, laat het volgende verhaal horen. Het jaar erna waren 9 van de 12 speelsters tijdens het teamweekend mountainbiken, ziek geworden, iets met voedselvergiftiging. Ik vraag me nu werkelijk af of je wel met Rob en Melanie op teamweekend moet willen gaan…..

Wat gebleven is, zijn de vele reünies en  thema-feesten. Met weemoed denken ze beiden terug aan de oergezellige vrijdagavonden in het clubhuis. Super gezellig, ontzettend veel lol en altijd laat. Zucht.

Clubkrant

Melanie wil toch nog wel even kwijt dat Rob toch zich wel heel erg verantwoordelijk voelde voor het maken van het clubkrantje. Het moest perfect, het moest op tijd af, maakte niet uit welke inspanning er geleverd moest worden. ‘Regelmatig kwam Rob pas om 02.00 uur naar bed, want het krantje was nog niet af’. Tja, als dit geen ware clubliefde is….. Het Groene Hart is er nog steeds en ik zie dat het bij beide nog heel hard straalt.

Dank voor jullie gesprek. Ik vond het bovenal gezellig en mooi hoe jullie elkaar aanvulden en dezelfde beleving (weer) ervaarden bij de 10-tallen herinneringen. Alleen maar vrolijkheid.

Monique Nijhof

Eerdere afleveringen van Alterno-iconen:

Gert Weterkamp, Inge Visser, Marloes Zinnemers, Mieke en Theo Roelofs

Alterno bestaat dit seizoen 50 jaar. Daarom halen we herinneringen op met bepaalde (oud) Alternoten. Soms zijn het iconen van het eerste uur, soms Alternoten die zich hebben ingezet om de vereniging te maken tot wat het nu is. Ken jij ook zo iemand? Laat het weten aan activiteiten@alterno-apeldoorn.nl. In deze aflevering:  Gert Weterkamp

In deze aflevering: Op de Koffie bij Gert Weterkamp

Of toch niet?

We spreken ’s avonds af en als we eenmaal zitten vraagt hij: “Je hebt zeker al koffie gehad?” Dan maar een flesje bier van het merk dat we ook in het clubhuis hebben: Hertog Jan.

Onder het genot van een biertje hebben we het over vroegere tijden.

Gert woonde aan de Hulstweg en daar had men het straatteam De Blokkers. Hiermee is het begonnen voor Gert. Daarna volgden een aantal fusies. Blue Stars, Smash & Blok, wat resulteerde in BBSC en uiteindelijk de fusie met United.

Volgens Gert vertoonde BBSC in die tijd het betere volleybal in Apeldoorn. Toen de fusie met United plaats vond, was het dus ook logisch dat de mannen van BBSC Alterno Heren 1 werden en de mannen van United werden Alterno Heren 2. Alterno is ontstaan als “Alternatief” voor Dynamo, destijds de andere grote vereniging in Apeldoorn.

Als clubtenue werd gekozen voor groene shirts en witte broeken. “ik blijf het jammer vinden dat het oranje broekje van de oude vereniging niet is overgenomen” aldus Gert. Namen uit die begintijd van Alterno ( en daarvoor) komen zonder hapering uit zijn mond. Broertjes van Strien, Broer Kerst Hoekstra, Adrie de Wilde, broers Pasman en natuurlijk Roelofs, Abbink, Huigen en ga zo nog maar even door. Een mooie tijd, dat is wel aan zijn enthousiasme te horen.

In de BBSC-tijd en de beginjaren van Alterno heeft Gert, naast speler in Heren1, ook verschillende functies bekleed. O.a. Technische Commissie, secretaris en penningmeester. Het was een hechte club vrijwilligers die samen de schouders er onder zetten.

Na het tweede jaar vielen een aantal ervaren spelers af en dit werd aangevuld met onervaren jeugdspelers. Dit had dan ook tot gevolg dat het team degradeerde en het jaar erop nog eens.

Na enkele jaren in Canada te hebben gewoond, waar hij geen volleybal, maar o.a. Squash heeft gespeeld, kwam hij bij Alterno in een “gesloten” team terug. Spelend in de 1^e klasse bleven de oudjes bij elkaar en werden meerdere keren kampioen, maar wilden niet promoveren naar de Promotieklasse.  Diverse keren kon dan een degraderend Alterno-team toch in die klasse blijven. Trainingen op de maandagavond liepen altijd door tot diep in de nacht. En vóór dat ze dan naar huis gingen, moest er eerst nog een kroket gebakken worden om mee naar huis te nemen, want anders mochten de mannen niet thuis komen. En dat kan Anneke, Gerts vrouw, die inmiddels ook is thuis gekomen, beamen.

Op de vraag: wat was de mooiste tijd bij Alterno?, wordt direct de beginjaren genoemd. Samen met de oude zakken volleyballen en veel samen doen; en nog steeds. In de begin jaren van het Dynamo-toernooi, waar veel internationale teams kwamen, hadden ook Alterno-leden buitenlandse spelers in huis. Dit was ’s avonds altijd een gezellige boel als iedereen elkaar opzocht.

Vooral de samenwerking bij de bouw van het clubhuis en de hal is een fantastische tijd geweest. Daar werden heel veel uurtjes aan besteed. Met een kleine groep vrijwilligers werd bergen werk verzet. Ondanks dat er inmiddels enkelen zijn weggevallen, zoals Piet Graaff, Fop ten Broek, Gert Abbink en Bert Huigen, gaan ze nog heel regelmatig samen een drankje drinken en andere leuke dingen doen. Ook speciale data, zoals trouwdagen en dergelijke, worden samen gevierd. Vrienden voor het leven.

Gert is al heel lang niet meer in de Alternohal geweest. Reden daarvoor is dat hij zich niet meer kon herkennen in het beleid waarvoor werd gekozen en de manier waarop dit werd “doorgedrukt”.

“Door deze keuzes is ons mooie cluppie bijna failliet gegaan” aldus Gert. Dit zit nog steeds heel diep bij hem.

Ik merk op dat tijden zijn veranderd en nodig hem uit om toch eerdaags een keer te komen kijken. Uiteraard kan hij ook een biertje komen drinken met Heren 6 waarin nog diverse bekenden van hem spelen.

Op de fiets ga ik terug naar huis, waar ik binnen mag komen, ondanks dat ik geen kroketten mee breng.

Tonnie Nijhof

Eerdere afleveringen van Alterno-iconen:

Inge Visser, Marloes Zinnemers, Mieke en Theo Roelofs