Alterno bestaat dit seizoen 50 jaar. Daarom halen we herinneringen op met bepaalde (oud) Alternoten. Soms zijn het iconen van het eerste uur, soms Alternoten die zich hebben ingezet om de vereniging te maken tot wat het nu is. Ken jij ook zo iemand? Laat het weten aan activiteiten@alterno-apeldoorn.nl. In deze aflevering: Inge Visser
Op de fiets naar ….. Inge Visser
Wat een prachtige dag, dus besluiten we (Tonnie en ondergetekende) om de auto te beladen met onze fietsen en een mooie knooppuntenroute in Twente te maken. Tussendoor even een koffietje bij Inge en weer door. Tja, wie kent haar niet, Inge Visser. Jarenlang het boegbeeld van onze mini-afdeling. Velen zijn inmiddels doorgegroeid naar de seniorenlijn. De basis voor hun spel lag voor een groot deel bij de trainingen van Inge (en niet te vergeten Niels).
Aangekomen bij de woonboerderij van Inge, staat ze ons buiten op te wachten. Met in de kinderwagen haar prachtige dochter Myrna. Myrna is een lachebekje. Een en al vrolijkheid. Ze is dan ook wat trots op haar dochter, die een moeizame start kende.
Na wat rond gelopen te hebben rondom haar woning, gaan we naar binnen. Er moet nog het nodige in en om de woning verbouwd worden, maar wat gaat het gaaf worden. Dat weet ik zeker. En de koffie wordt geserveerd, de koeken liggen op tafel.
Na het geven van een kadootje aan Myrna en wat lekkers aan Inge, gaan we het gesprek in.
Mooie tijd
Ik vraag of Inge wel beseft wat ze ooit, toen, heeft neergezet. Inge: ,,Nou, dat weet ik niet hoor. Ik deed het zeker niet alleen. Zonder alle trainers was het niet mogelijk. Het was een prachtige tijd, die ik zo weer over zou doen”. Ze beseft nadrukkelijk dat ze kansen heeft gekregen en gegrepen. Vanuit het onderwijs, haar hart volgen en volledig opgaan in haar hobby. Trainen geven en alle kinderen kansen geven om beter te worden (niet alleen volleybaltechnisch), dat is een missie. ,,Aan kinderen iets leren, dat is toch het mooiste wat er is?” Lesgeven zit Inge in het bloed. Na de opleiding PABO, heeft Inge een tijd voor de klas gestaan. Ze durfde het aan om de overstap te maken naar fulltime mini-hoofdtrainer. Hoe jong ze ook was. Later kwam daar de BSO nog bij.
Ook de mini-commissie in die tijd was een prachtig team. Goede, betrokken mensen die hart hadden voor Alterno. Daar heeft ze zeker veel aan gehad. ,,Ik heb persoonlijk natuurlijk ook heel veel geleerd en mezelf enorm ontwikkeld. Ik vind het bijvoorbeeld niet spannend om voor een grote groep te staan. Dat deed ik al voor de kinderen en hun ouders toen ik nog een stuk jonger was.”
7 dagen in de week in de hal
Inge was er meer dan in haar eigen huis. De Alternohal voelde dan ook als thuis. Gekscherend zegt ze dan ook dat het soms handig was geweest om een bed daar te plaatsen. Inge maakte de overstap van zelf spelen naar training geven aan alle mini’s. En het aantal mini’s bleef maar groeien. Door mond-op-mond reclame stroomden de kinderen binnen. Tot zelfs 250 kinderen, waarna bleek dat er toch echt een stop moest komen en waarna een wachtlijst ontstond. Zelfs bij de jongenslijn. Nu bijna ondenkbaar. Inge racete aan het einde van ieder seizoen toen van sporthal naar sporthal. Want altijd was er wel ergens een min-team dat kampioen werd. Mooie, maar ook intensieve tijden.
Mini kampen
Een paar keer benoemd Inge dat het niet alleen het trainen geven is dat zoveel plezier gaf. ,,De mini-kampen, die staan me nog helder voor de geest. Altijd een goede sfeer, een mooi stel begeleiders, vol energie. Maar ook, daar kan ik me nu over verwonderen, dat ouders hun kind toevertrouwde aan ons begeleiders om een weekend op pad te zijn met hun kind. Daar heb je toch wel wat vertrouwen voor nodig.” Vooral het 10e kamp (het laatste van Inge) was een bijzonder kamp. Omdat dit het 10e kamp was, werden alle ouders van de 180 aanwezige kinderen uitgenodigd voor de BBQ. ,,Een waar feest. Iedereen was er. Het meest in het oog springend was de saamhorigheid: kinderen, begeleiders en ouders. Oh, wat een trotsgevoel gaf dat.”
Naast de mini-kampen waren ook de (mini-)toernooien altijd een feest. 2 tegen 2, ons eigen Alterno Jeugd Top toernooi, de Open Club toernooien. De hele vereniging leefde mee. Ook mini’s die alweer waren doorgestroomd naar de jeugd, werden nog op de voet gevolgd. Ja, wees eerlijk, Inge kende iedereen bij naam, kende de ouders, broertjes en zusjes. En altijd aanspreekbaar in de hal. Kortom, de spil waar veel om draaide.
Zelf volleyballen
Inge is ooit begonnen als 7-jarige, en kreeg training van Mieke Roelofs en Tamara Leeneman. Ze vond het spelletje direct leuk. Inge heeft een flink aantal jaren zelf gespeeld, voordat ze training ging geven. En dat vond ze eigenlijk stiekem leuker. Ook na haar tijd als mini-trainster is ze weer gaan ballen in een damesteam. Momenteel lukt het niet om te gaan volleyballen vanwege de tijd die nodig is voor werk, gezin en huis. Maar wie weet, ooit, of Myrna…
Teamindelingen
,,Dat was altijd een dingetje”, vertelt Inge, ,,vaak was niet iedereen even tevreden waardoor je soms veelvuldig moest overleggen. Dat zijn toch de minste zaken van het training geven, want je wilt gewoon ieder kind laten spelen met plezier in het team wat goed bij hem of haar past. En soms verschil je dan van mening.”
Alterno nu
Inge volgt Alterno nog steeds. En ze heeft ook nog steeds contact, veelvuldig, met een aantal oud speelsters uit de tijd dat Inge als jeugdspeelster in een seniorenteam kwam. Geregeld gaan ze nog samen iets ondernemen. Vriendinnen voor het leven. En de reünie op zaterdag 24 juni? Als het lukt, zal ze komen en hoopt daar weer een hoop oude bekenden te zien.
Natuurlijk is de vereniging wel veranderd. Net als vele andere verenigingen. Ook bij Alterno zie je een roep om vrijwilligers. ,,Eigenlijk maak ik me zorgen om het feit dat ik nog steeds dezelfde namen zie bij de vrijwilligerstaken. Hopelijk komt er nieuwe aanvulling, want ooit zullen deze mensen gaan stoppen.”
Inge benadrukt nogmaals dat wat Alterno is, gekoesterd moet worden. Een prachtige club met veel verbindingen, vrienden, gezelligheid. Die waarden moet je behouden. En laat dat nu ook één van de thema’s zijn waar het bestuur zich hard voor gaat maken: Het Groene Hart.
We bedanken Inge hartelijk voor haar openheid. Er moet haar nog 1 ding van het hart ,,Ik praat met mijn man eigenlijk nooit over de tijd van Alterno, maar naar aanleiding van dit verzoek, heb ik toch een en ander verteld. En wat komen er dan mooie herinneringen naar boven.”
En dat zien we, want ook tijdens dit gesprek straalt Inge, volop. Maar dat kan en mag ook als je zo’n prachtig gezin hebt waar je iedere dag van mag genieten. Wij stappen weer op de fiets. Zwaaien nog eenmaal en kijken elkaar aan. Wat een mooi gesprek, maar ook, wat een mooie, lieve, prachtige, vrolijke dochter. Een kind als haar moeder, dat staat vast.
Even later krijgen we nog een fotootje van Myrna. Vermoeid in slaap gevallen op de bank. Och….
Monique Nijhof
Eerdere afleveringen van Alterno-iconen:
Marloes Zinnemers, Mieke en Theo Roelofs
