Het is weer zover. Een jaar lang, echt, kijken we er naar uit. We proberen de organisatie (Rosie, Vera en Marjon) van alles te ontfutselen (waar, hoe en wat), maar dat lukt niet. Ze geven ons waardeloze hints. Op vrijdag 12 mei is het dan zover. Om 17.00 uur exact, ook geen minuut eerder, krijgen we de 1e aanwijzing. Ga naar de A1 en rij richting het oosten.
De auto zit vol. We moeten locatie delen en krijgen echt op het laatste moment de volgende aanreiking. Je zou er maar zo van in paniek kunnen raken. Natuurlijk rijden we expres even een apart rondje, zodat de organisatie denkt dat we verkeerd rijden. Helaas, zij kennen ons en trappen er niet in. Als we er bijna zijn, staat er iemand in badjas te zwaaien langs de kant. De badjas gaat open. Nee, echt niet, daar horen we niet bij en rijden door. Hilariteit alom.
Rond 17.30 uur zijn we ter plaatse. In Laren. Laren in Gelderland, wel te verstaan. Niet te verwarren (Vera) met Laren bij Utrecht). Een mooi onderkomen, mooi groot veld/tuin erom heen en natuurlijk mooie mensen. Alle Toppers kunnen dit weekend en dat maakt het uniek. Maar liefst 18 dames. Dat zal een kippenhok worden.
Iedereen nestelt zich in een kamer en weet dat slapen niet altijd even gemakkelijk zal zijn. Vreemde omgeving, vreemde geluiden, warm…. Maar dat mag de pret niet drukken.
Even wennen, even bijpraten, op ontdekkingstocht door het huis… en dan is er eten. Harald heeft speciaal voor ons nasi gemaakt. En die was super lekker. Dankjewel, Harald. Overigens, eten is sowieso ieder Dames Top Weekend wel een van de belangrijkste dingen. Never nooit nie komen we om van de honger.
We spelen ‘De Alleskunner’. Tja, dat is een lastige. Wie kan nu alles? En daarna nog het ‘Grote dictee’. De winnaar is Esther. Zij kan dus alles en wint de trofee.
En dan, laat op de avond, is het bedtijd. Bedtijd betekent niet per definitie dat je ook gaat slapen. Er wordt nog van alles gezegd, gegrapt en gegrold. Volwassen worden we nooit. Wat lijkt dit op het jeugdkamp! Giechelen, kletsen, moppen tappen, elkaar dwarszitten…..
De volgende ochtend zijn er een paar vroeg wakker. Monique, Monique en Patricia. Lekker, koffie. En even voordat de rest uit het nest komt, relaxed kletsen. Langzaam komt iedereen tevoorschijn en gaan we met z’n allen het ontbijt maken. Wederom super gezellig. En dan het spel:’ Wie is de mol’. We moeten M&M’s opzuigen en overbrengen naar een andere tafel. Ach, je kunt ze ook gewoon opeten, Esther. Weg is weg. En dan zorgen dat iedereen op de juiste plek staat met opdracht. X mag niet naast Y, maar moet diagonaal staan met Z; A moet op rood staan, maar mag niet naast B staan. Oi, wat moeilijk. Vera roept nog hard: Samenwerken! Maar ja, dat zou al een uitdaging op zich zijn met 18 dames (wellicht een nieuw spel: organiseer 18 dames en voltooi een opdracht!). Daarna nog het verhaaldoorgeef spel. En dat van 2 kanten. Tip: maak er een lang verhaal van, verzin er iets bij en je hebt grote kans dat er toch weer een key woord gescoord wordt. We stinken er met z’n allen enorm in. Dolinda weet goed te mollen, terwijl de verdenkingen toch echt op een aantal anderen lagen. Mollen zonder dat je de mol bent, is ook mollen!
En dan gaan we een cultureel uitstapje doen. Naar een heus landhuis. Huis Verwolde. Prachtig. De gids vertelt ons van alles over het huis en haar eigenaren. Nog niet zolang geleden is dit huis nog bewoond geweest, maar vanwege de onderhoudskosten is het nu in handen van de stichting. De tuinen zijn ook prachtig. Na daar een lekker bakkie koffie te hebben gedronken, moeten we van de organisatie haast maken om terug te keren naar Laren.
En daar aangekomen, wacht al iemand op ons. Het is niet moeilijk te raden wat we gaan doen. Workshop mozaïeken. Ontzettend leuk. Iedereen maakt zo zijn eigen ding en alles ziet er prachtig uit. Een mooi aandenken. Nog even volleyballen en dan het avondeten klaarmaken.
We gaan lekker bakken op de plaat. Als een echt team maken we alles samen klaar. En dan, dan is het aanvallen. We genieten van het eten, maar ook van elkaar. Wat een gezelligheid. En aantal van onze mannen hebben besloten om ook maar een uitje te organiseren. De damestopmannenavond. Tja, wat kunnen die mannen nu eenmaal zonder ons 😉 Door bepaalde omstandigheden, gaan we ze bellen. Wij verstaan hen niet en zij ons niet, maar wat hebben we een lol. Het gaat nergens over.
Na afloop van het maal, gaan we nog even wandelen. Vera weet dat er een ijssalon nog tot laat open is. Helaas, wel in het andere Laren, zo’n 90 km verderop. De groep verliest een aantal dames. Zij keren terug om revanche te nemen op de kamikaze actie van vorig jaar (een nat welkom). Wij gaan de daders hun bed insealen. Het is best intensief werk, maar het zit er om. Maar dan besluit Rosie om eerder te gaan douchen. En ja, zij ziet wat is uitgespookt. Doet alsof haar neus bloedt en informeert de andere organisatieleden. Wat hebben zij een lol, want zij hebben binnen notime de sealing eraf, terwijl wij best veel werk eraan hebben besteed. Door deze actie worden er een aantal Toppers dood verklaard (gelijk het programma De Verraders). En ja, dan moet er een uitvaart geregeld worden en daar hebben we connecties voor. Vroeg in de nacht bellen we Onno. Hij is gelukkig niet boos. Ach, weer een kort nachtje, van Onno en ons.
De volgende dag gaan we niet ontbijten, maar gaan we brunchen. En dat doen we zoals het programma ‘Heel Dames Top bakt’. Met recepten in de hand gaan we aan de slag. Ditmaal ondermijnen we het gezag van de organisatie en trekken ons eigen plan. Maar… alles staat op tijd op tafel voor de jury. Die proeven, ruiken en kijken. Zij zagen dat het goed was. Wat een feestmaal is het geworden. Top verzorgd door ons allemaal. En omdat het moederdag is, heeft Wendy voor iedereen een bijzondere kaart gemaakt. Liefde is in de lucht en in ons team.
En dan zit het weekend er al weer op. Opruimen, inpakken, stofzuigen, restjes verdelen,….Wat was dit weer een weekend om nooit te vergeten. En daar zorgt Patricia ook voor, want zij maakt mooie plaatjes en straks en mooi album voor ons. Tot volgend jaar.
Monique Nijhof
