Alterno bestaat dit seizoen 50 jaar. Daarom halen we herinneringen op met bepaalde (oud) Alternoten. Soms zijn het iconen van het eerste uur, soms Alternoten die zich hebben ingezet om de vereniging te maken tot wat het nu is. Ken jij ook zo iemand? Laat het weten aan activiteiten@alterno-apeldoorn.nl. In deze aflevering: Theo en Mieke Roelofs
Theo en Mieke Roelofs
We zitten buiten. Het is heerlijk vertoeven onder de overkapping op het terras van Alterno. In het kader van het 50-jarig bestaan van Alterno, heb ik een gesprek met Mieke en Theo Roelofs. Nog steeds allebei betrokken bij de club. Ze volgen hun kinderen en kleinkinderen en Mieke is ook nog actief in de jeugd TC. Jarenlang hebben zij gespeeld bij onze vereniging en hebben zij zich ingezet om de vereniging de vereniging te laten zijn en worden. Alternoten van het eerste uur dus. En wat is nu beter dan hén te vragen hoe volgens hun Alterno zich heeft ontwikkeld de afgelopen 50 jaar.
Theo, vice voorzitter bij de oprichting van Alterno in juni 1973, is via een schoolteam bij de Volleybalvereniging United gekomen. De hele geschiedenis van het ontstaan van VV Alterno staat op onze site https://www.alterno-apeldoorn.nl/vereniging/historie/ Theo heeft veel van die historie mee mogen maken. Niet altijd werkt het lijf mee. Blessures nopen tot stoppen, of toch weer niet… Het spelletje is te leuk. Na jaren competitie te hebben gespeeld en nog een aantal jaren recreatief (met een soort van vriendenteam) viel het doek toch definitief als actief volleyballer. Maar de liefde voor deze sport blijft en nu zijn ze vaak, heel vaak, samen op de tribune te zien. Niet alleen bij Alterno, maar ook andere wedstrijden in andere zalen bezoeken ze regelmatig. Ook bij het WK Dames volleybal zullen zij zeker een plekje hebben op de tribune.
En ook Mieke draagt haar steentje bij vanaf het begin. Ze start als penningmeesteres. Er zijn er niet veel die dat weten. Nu is Mieke nog actief als Jeugd TC lid. Al jaren volgt ze de meisjes vanuit de mini’s naar de jeugd en naar de dames. Ze kent dan ook nagenoeg iedere speelster van Alterno. Mieke heeft ook een hele grote bijdrage geleverd aan het ontstaan van onze mini-afdeling. Jaren was zij trainster en begeleidster. Allerlei hand en spandiensten die nodig waren om deze afdeling te professionaliseren, zijn door Mieke gedaan.
Wat is er nu veranderd de afgelopen 50 jaar? Beiden onderschrijven dat het volleybal zelf enorm is veranderd. Denk alleen al aan de telling (vroeger sets van 15 en alleen bij eigen service kon er een punt gescoord worden). Er wordt nu veel meer getraind, er is nadrukkelijk ook technische vooruitgang. Er wordt meer geanalyseerd over bewegingstechnieken en kracht. Vroeger werd er geserveerd om het bal in het spel te brengen, nu is dat om te proberen direct een punt te maken. Altijd is er druk vanuit de tegenstander.
Ook Alterno is in de loop der jaren veranderd. Mieke en Theo ervaren het als een vriendenclub. En dat blijkt. Nog steeds onderhouden zij intensieve contacten met spelers uit hun oude teams. Deze hechte band is met name ontstaan in de begin tijd. Er werd toen veel vergaderd (bij leden thuis dus leer je ook elkaars partners en kinderen kennen), de notulen werden nadien rondgebracht op de fiets, evenals het clubblad van destijds. Toen was er nog geen eigen clubhuis, dus zag je in de wedstrijdhal opeens ‘nieuwe’ groenen. Dan wist je dat dat team ook bij Alterno speelde. Competitiewedstrijden werden toen gespeeld in de Mheenhal en Zuiderpark op doordeweekse dagen. De kantine in deze hallen waren de ontmoetingsplaatsen voor je eigen en andere teams. Tót ons eigen clubhuis gebouwd werd.
Een van de grootste veranderingen in sfeer en professionaliteit was de komst van ons eigen clubhuis. Opeens was er een eigen honk, maar… er moest ook veel geregeld worden door de vereniging zelf. Zoals schoonmaak, bardienst, inkoop,…. Dat schept aan de ene kant een enorme band (schouders eronder en we gaan dit doen, want wij gaan ons verenigen), anderzijds legde dit ook druk op een bepaalde, meer betrokken groep Alternoten. Want zoals altijd pakken de mensen die zich verantwoordelijk voelen, vaak de draad op. Ach, het is nu feitelijk niet anders.
Wat wel een verschil is dat het destijds alle avonden laat en zeker ook supergezellig was in het clubhuis. Er was een grote saamhorigheid. Het lijkt erop of de volleybaltraining en – wedstrijd destijds een van de belangrijkste uitjes waren van een sporter. Dat was jóuw club en daar voelde je mee verbonden. Nu heeft iedereen het ook druk met andere dingen.
Iets later werd onze eigen hal gebouwd. Wederom een enorme stap voor onze vereniging. Weinig andere verenigingen kunnen zeggen dat zij over een eigen hal beschikken. Het clubje ‘vrienden’ wordt nog intenser.
Theo en Mieke halen mooie herinneringen naar boven. Er komen veel namen voorbij. Helaas ook van mensen die niet meer onder ons zijn, maar wat spreken ze hier met warmte en liefde over. Ze glimlachen als ze terug denken aan de aloude Pinksterkampen. Kampen waar hele families, alle leeftijden Alternoten, naar toe gingen. Veel pret, veel sport, maar bovenal een verbindingskamp. Zo leerde je iedereen kennen van de vereniging.
Dames 1 in de eredivisie is ook zo’n periode waar ze vol lof over zijn. Mooie tijden, waarbij de hal echt vol zat met supporters. Trommelen tot het dak eraf ging. En dan op een keer landskampioen worden. Of de Open Club en het winnen van de Jaap van Kasteel Trofee. Hierin kwam duidelijk naar voren dat Alterno trots mag zijn op haar jeugdopleiding en opleiders. Dat doen we echt supergoed. Hoogtepunten waar ze met plezier op terugblikken.
Het gemis van de jeugd op de tribune om te kijken naar de hogere dames en herenteams, vinden ze jammer. Ook van kijken kun je leren. Door het initiatief en de opzet van het Groene Hart komt daar weer extra aandacht voor. Wellicht trekt dat toch wat meer jeugd naar de tribunes.
Dieptepunten hebben zij ook ervaren. Zoals het lastig vervullen van bestuurs- en andere vrijwilligers functies in bepaalde periodes. Zowel Mieke als Theo hopen dat er weer (mn jongere) Alternoten op staan om er hún club van te maken. Een club van deze tijd. Willen we een vereniging zijn, dan zullen we ook moeten verenigen, met elkaar. Maak plezier, tijdens de wedstrijden en tijdens de trainingen. Volleyballen is leuk en dat mag je zien. Zij vinden beiden dat het vaak stil is in het veld, zowel tijdens trainingen als tijdens wedstrijden.
Wat Mieke en Theo zo bijzonder maakt voor Alterno? Ze blijven betrokken. Door te komen kijken naar hun (klein) kinderen, anderen te ontmoeten en gewoon naar het superleuke spelletje te kijken. Zijzelf geven met name aan dat door hun betrokkenheid bij de club, zij vrienden voor het leven hebben gemaakt. Veel hebben ze meegemaakt, met hun gezinnen, en de band is altijd gebleven. Nog maandelijks gaan ze samen een lekker kopje koffie drinken, komen ze bij elkaar op verjaardagen en genieten ze van het ophalen van mooie herinneringen. Dat je dit nog steeds met je oud-teamgenoten, nu je vrienden, kunt delen, is toch iets fantastisch? Dat gunnen zij iedereen.
Tot slot moet Mieke nog iets van het hart. Zij vindt dat alle kinderen moeten kunnen sporten. Ook zij die het misschien financieel niet kunnen betalen, of zij dit met een (lichamelijke) beperking leven. Theo kan dit alleen maar beamen.
En ik? Ik sta versteld van alle herinneringen, alle namen en feiten die zo uit hun mond komen. Wat een geweldige mensen met daadwerkelijk een echt groen hart. Een hart van groen, maar zeker ook een met een gouden randje voor ons cluppie. Zij waren er bij vanaf het eerste uur en zullen nog menig uurtje in onze hal doorbrengen. Je komt ze vast weer tegen.
Ik dank Mieke en Theo hartelijk voor het fijne gesprek. Ik blijf het fantastische mensen vinden en ik ben blij dat ik ze ken.
Monique Nijhof
