50 jaar Alterno. Een gesprek met echte Alterno iconen ( Rob en Melanie van den Dool)

Alterno bestaat dit seizoen 50 jaar. Daarom halen we herinneringen op met bepaalde (oud) Alternoten. Soms zijn het iconen van het eerste uur, soms Alternoten die zich hebben ingezet om de vereniging te maken tot wat het nu is. Ken jij ook zo iemand? Laat het weten aan activiteiten@alterno-apeldoorn.nl. In deze aflevering:  Rob en Melanie van de Dool

In deze aflevering;  Bij de kerstboom met Rob en Melanie van de Dool – Wamelink

Samen komen ze binnen. Verkleumd. Het is koud buiten. Eerst dus maar eens een kop thee. Terwijl ik de thee verzorg, hoor ik dat zij intussen het gesprek voeren over het aanstaande jubileum, het jubileumshirt en het uit te brengen jubileummagazine. Ooit hebben zij samen gewerkt aan de 25-jarig jubileum gids. (Zie https://www.alterno-apeldoorn.nl/dit-wordt-ons-derde-jubileum-vv-alterno-50-jaar/)

Utrecht

En zo beginnen we het gesprek zonder dat ik nog maar een vraag heb gesteld. Zij vullen elkaar aan. Rob en Melanie van de Dool – Wamelink . Rob kent iedereen wel, Melanie is iets minder bekend bij onze Alternoten. Toch zijn het samen ware Alternoten en sinds kort geeft Melanie met veel plezier weer training, aan de instroomgroep van de C. ‘Erg leuk’, vertelt ze, ‘Het past bij mijn werk en hoe geweldig vind ik het om kinderen weer met plezier te laten bewegen en ze de kneepjes van het volleybalvak bij te brengen’.  Ooit zelf gespeeld bij Dames 1, na een korte onderbreking, overgekomen vanuit onze buren, SV Dynamo. Ik vraag of zij een Alterno-stel zijn (wat ik min of meer wel had verwacht, maar ik ken het verhaal erachter niet). ‘Melanie speelde in D1 en zou verhuizen naar Utrecht, op kamers gaan’, vertelt Rob. ‘Dat ving ik op en zo heb ik gezorgd voor vervoer van en naar Apeldoorn, want zelf woonde ik ook in Utrecht, maar had ook nog mijn verplichtingen bij Alterno’.  En zo geschiedde dat Melanie dus vervoer kreeg aangeboden van een ‘man uit Apeldoorn die ook bij Alterno speelde’. 

Ook Rob heeft eerst gevolleybald bij onze gele buren. Via een goede vriend is hij toen bij Alterno terecht gekomen en na 1 jaar nadat hij gestart was, werd hij benaderd om training te gaan geven. Daar heeft hij ja tegen gezegd en sindsdien kennen we Rob als een actieve vrijwilliger bij onze club. Van alles heeft hij gedaan, training geven, manager geweest bij Dames 1, redactie clubkrantje, jeugdcommissie voorzitter en nu in het bestuur.

Hij heeft ook Dames 2 training gegeven. Veel van deze dames zijn geen onbekende. De gezusters Roelofs zaten destijds ook in dat jonge team. Maar ook Petra Beernink. Zij werd toen helaas ongeneeslijk ziek. Een heftige periode. Maar er zijn vriendschappen voor het leven ontstaan, mede door dit soort dieptepunten, maar zeker ook door de vele hoogtepunten.

Rob speelt nog steeds bij Alterno in H7. Melanie is jaren geleden gestopt, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Zij besluit samen met wat oud speelsters het spelletje weer te gaan spelen. Fijn dat ze altijd zo fanatiek is, behalve dan direct de 1^e beste training na al die jaren. Dat was niet zo’n slimme zet. Tijdens deze 1^e training loopt Melanie een fikse achillespees blessure op, waarna het ook meteen weer klaar is met de ambitie om weer te gaan volleyen. ’Maar’, zegt ze, ‘je weet het maar nooit’.

Bas en Joep

Hun twee zonen, Bas en Joep, zijn bij geboorte al lid geworden van Alterno. Zelfs voor de geboorte-aangifte bij de Burgelijke Stand, waren zij al lid van onze vereniging. Melanie heeft dat destijds niet geweten. Hoe dan ook, bijzonder is en blijft het. De ‘schuldige’ hiervan is de beheerder van de ledenlijst, Bert Beernink. Een bijzondere band ontstaat tussen de jongens en Bert.

Bas en Joep spelen nog lekker bij Alterno. Het is nooit een verplichting voor hen geworden om te gaan volleyballen, maar ja, is er een keuze met 2 volleyballende ouders????

Alterno toen en nu

‘Veel is hetzelfde gebleven’, vertelt Rob. ‘Natuurlijk hebben we jaren gekend, waarbij de vereniging niet meer zo voelde als ooit het oude Alterno, maar sinds kort lijkt er een soort van wedergeboorte te zijn’. Melanie vult aan: ‘Het oude gezellige, ons-kent-ons sfeertje is weer terug. Als je binnenkomt, is er altijd wel iemand die je kent en ben je zo in gesprek. Je kent de ouders van de kinderen die spelen. Zo leuk om te zien’.

De zet om met de eigen jeugd in de zogenaamde vlaggenschepen te gaan spelen, vinden ze beiden een gouden greep. ‘Je ziet nu weer meerdere generaties op de tribunes. De familie-lijnen zijn weer present’.

Groene hart

Beiden hebben zeker een groen hart en onderstrepen het gedachtegoed van Alterno. Rob is 7 jaar weggeweest en toen hij terug kwam was er niet veel veranderd, vond hij. Dat is goed en minder goed. Er moest wat hem betreft weer (meer) visie komen. Hoe staan we op de kaart over een aantal jaar? Hij heeft zich hard gemaakt voor het Groene Hart, inmiddels een begrip binnen Alterno. Rob zou graag het unieke gevoel dat bij Alterno aanwezig is, doorgeven aan alle mini’s (en hun ouders) , jeugd- en seniorenleden. Het speeltuinvolleybal is super relevant. ‘Niet alleen het bewegen en samen sporten, maar ook voor later. Je leert bij een vereniging ook ontzettend veel andere (sociale) dingen die je later goed van pas kunnen komen. En je bouwt vriendschappen op voor het leven’.

Ardennen

Als ik vraag naar het hoogtepunt van hun Alterno tijd, dan beginnen Melanie en Rob te lachen. Alsof het is afgesproken, begripvol naar elkaar, beginnen ze te vertellen. ‘Niet moeilijk, een hoogtepunt, dat was toch wel het weekendje in de Ardennen’, vertelt Rob. ‘Melanie speelde in D1 en ik was manager. Samen met oa Pim Pasman gingen we op teamweekend naar België’. Melanie vult aan: Wij gingen een wandeling maken, naar de top van de berg. De heren zaten bovenop te wachten in het busje. We raakten al snel de weg kwijt en wisten niet meer hoe verder. Na wat aarzeling, zijn we omgekeerd en weer afgedaald, glibberend en schuivend, want het was nat en modderig op die berg. En we hadden ook nog superjonge speelsters in ons team. Daar voel je je dan toch voor verantwoordelijk. Je moet wel beseffen dat we toen nog geen mobieltjes hadden, natuurlijk geen zaklamp bij ons, terwijl het al snel donker werd’. Na wat tijd komt het team aan bij een huis en besluiten ze naar het huisadres van Pim te bellen. Pim had overigens het “goede besef om dat ook te doen (hij beschikte toen als een van de weinigen over een mobieltje). Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, maar ook boven op de berg in het busje was men niet helemaal gerust. Rob: ‘Alsnog excuus aan de ouders. Zet dat maar in het verslag’. Tja, denk ik, nu nog??? Maar dat dit teambuildingsweekend het kampioenschap heeft opgeleverd, staat als een paal boven water, inclusief de BOS-Yell. Melanie weet ‘m niet meer, maar gaat eens navraag doen.

Dat dit niet het enige teamweekend was waar wat unieks gebeurde, laat het volgende verhaal horen. Het jaar erna waren 9 van de 12 speelsters tijdens het teamweekend mountainbiken, ziek geworden, iets met voedselvergiftiging. Ik vraag me nu werkelijk af of je wel met Rob en Melanie op teamweekend moet willen gaan…..

Wat gebleven is, zijn de vele reünies en  thema-feesten. Met weemoed denken ze beiden terug aan de oergezellige vrijdagavonden in het clubhuis. Super gezellig, ontzettend veel lol en altijd laat. Zucht.

Clubkrant

Melanie wil toch nog wel even kwijt dat Rob toch zich wel heel erg verantwoordelijk voelde voor het maken van het clubkrantje. Het moest perfect, het moest op tijd af, maakte niet uit welke inspanning er geleverd moest worden. ‘Regelmatig kwam Rob pas om 02.00 uur naar bed, want het krantje was nog niet af’. Tja, als dit geen ware clubliefde is….. Het Groene Hart is er nog steeds en ik zie dat het bij beide nog heel hard straalt.

Dank voor jullie gesprek. Ik vond het bovenal gezellig en mooi hoe jullie elkaar aanvulden en dezelfde beleving (weer) ervaarden bij de 10-tallen herinneringen. Alleen maar vrolijkheid.

Monique Nijhof

Eerdere afleveringen van Alterno-iconen:

Gert Weterkamp, Inge Visser, Marloes Zinnemers, Mieke en Theo Roelofs