50 jaar Alterno. Een gesprek met echte Alterno iconen (Rien Scholten)

Aftellen naar 27 juni 2023

Alterno bestaat dit seizoen 50 jaar. Daarom halen we herinneringen op met bepaalde (oud) Alternoten. Soms zijn het iconen van het eerste uur, soms Alternoten die zich hebben ingezet om de vereniging te maken tot wat het nu is. Ken jij ook zo iemand? Laat het weten aan activiteiten@alterno-apeldoorn.nl. In deze aflevering:  Rien Scholten

Alterno Icoon Rien Scholten is altijd voorbereid

We hebben om 19 uur afgesproken in ons clubhuis. Ik ben krap op tijd, maar Rien staat al te kletsen met enkele dames bij onze kerkbanken. Met een schriftje, een oud Alterno clubkrantje en enkele krantenartikelen onder de arm. Helemaal voorbereid, denk ik. Top! Tja, wie kent Rien niet en dat betekent dat als hij zijn gezicht laat zien in ons complex, hij altijd aangesproken wordt, zeker door de dames die training van hem hebben gehad. En dat hebben er veel, heeeeeel erg veel.

Hoe het is begonnen

In 1974 kwam Rien naar Apeldoorn. Uit dienst, uit Amersfoort, waar hij instructeur was. Ik vind dit niet raar, want dat past uitstekend bij het profiel dat ik van Rien heb. Hij mocht de dienst iets eerder verlaten omdat hij een baan kreeg in het onderwijs in Apeldoorn. Ook in dienst volleybalde hij. Leraar-collega Gert Kluinhaar sprak hem aan en vroeg of hij zin had om bij Alterno te komen ballen. En zo geschiedde. Een beetje jojo’n tussen Heren 1 en Heren 2, om daarna in Heren 3 te belanden. ‘Het beruchte Heren 3’, zegt Rien, ‘een min of meer gesloten team’. Hij slaat het meegenomen Alterno clubkrantje open en vertelt dat eigenlijk iedereen uit dat team wel iets deed voor de club. Penningmeester, trainer, bouwcommissie, TC, activiteiten, … een hechte club met hele grote betrokkenheid bij de vereniging. ‘En dat eigenlijk tot op de dag van vandaag. We gaan met de mannen nog steeds 1 keer in de 5 a 6 weken lekker gezellig bijkletsen onder het genot van … . En dan bespreken we als wijze mannen de wereldproblematiek. Het is ontzettend leuk om elkaar te kunnen en mogen blijven zien, ondanks, of misschien ook wel dankzij de ziektes, blessures of nog erger. Wat wij allemaal samen hebben meegemaakt!’. Een deel van de teamgenoten tennist met elkaar, ook met de partners. Soms is er een etentje of doen ze een activiteit. Na het stoppen als competitie team, is nog lang recreatief gespeeld door velen van dit oude H3. ‘De maandagavond was steevast ons uitje. We hadden een vaste tafel in het clubhuis (waar we overigens nu ook aan zitten, dat voelt goed en vertrouwd). Destijds werd er echt mannenpraat gehouden, gore moppen etc. Tja, zoals dat gaat’, zegt Rien. Ik kan me er iets bij voorstellen, ook omdat ik een deel van die periode de mannen regelmatig heb gezien op de maandagavond. Een benijdenswaardige hechte groep vrienden.

Kampioenenmaker Rien MC1 voor eeuwig

Piet Graaff heeft Rien ooit gevraagd als trainer voor MC1. Rien heeft daar even over na moeten denken, en zei ja, onder de voorwaarde: het moet wel een selectieteam zijn. ‘want’, zegt Rien ‘er moet intrinsieke motivatie zijn’. En zo gebeurde het. 36 jaar later nam hij afscheid als trainer van MC1….. 36 jaar!!! Dat verdient een lintje. En die heeft hij ook mogen ontvangen. ‘Overweldigend en totaal onverwacht. Iedereen wist het, behalve ik. Toch bijzonder hoe dat geheim is kunnen blijven, maar wat een eer. Echt heel bijzonder. De hoeveelheid mensen die aanwezig was tijdens de uitreiking…’.  Wat is er nu zo leuk om jaar in jaar uit hetzelfde team (weliswaar andere speelsters) te doen? ‘Nou, je krijgt kinderen die vanuit de mini’s komen. Je mag ze dus laten wennen aan het grote veld.. Eerst 0-6 systeem, daarna 2-4 systeem en daarna 1-5. En je mag een team bouwen en dat is het liefste wat ik doe. Welke meisjes je ook krijgt vanuit de mini’s, er moest een team gecreëerd worden’.

En waarschijnlijk weet iedere speelster nog, die bij Rien trainen heeft gehad: er waren altijd 3 tallen. Die 3-tallen bestonden uit een spellie, midden en passer/loper. Je stond altijd met je eigen 3-tal bij elkaar. Of in het veld, of langs de kant en er werd dan doorgewisseld per set. Op de donderdagtraining werd er dan King of the Court gespeeld en het winnende 3 tal en de nummer 2 begonnen dan zaterdag in het veld. Eerlijker kan het niet. En vaak, heel vaak, werd MC1 kampioen in de 1e competitiehelft en even zo vaak kampioen in de Topklasse.

Rien is altijd dus een meisjes trainer geweest. ‘Nooit jongens?’, vraag ik. ‘Nee, want het ging prima zo. En ik vond het nog steeds heel erg leuk. Ieder seizoen weer bouwen aan een nieuw team. Naast individuele ontwikkeling vind ik teamvorming heel belangrijk. Het team moet het doen. Een van ‘Gaaltje’. De beste spelers maken nog niet het beste team’. Maar een andere vereniging dan? Rien: ‘ Ooit ben ik gevraagd door een andere vereniging, maar ja, Alterno is mijn cluppie, hé’.

En uiteindelijk heb je toch een punt gezet achter je trainerscarrière. Waarom? ‘Je verwacht van de meisjes dat ze er altijd zijn, verjaardag of niet, en dus geldt dat voor jezelf ook. Na tal van jaren alles op zij te hebben gezet voor het volleybal, komt er toch een moment dat het goed is. Het is fijn om dan ook een keer in het laagseizoen lekker op vakantie te kunnen gaan’.

Als Rien komt kijken op de zaterdag naar een wedstrijd van Dames 1, ziet hij veel van zijn pupillen terug. Dat is mooi om te zien. En na afloop zie je dan aan de hoge tafel een paar grijze mannen (soms met partners) staan, de wedstrijd nabespreken.

Altijd voorbereid

Rien heeft alleen trainerscursus A gevolgd. En clinics van oa Toon Gerbrands en Appie Krijnsen. Van iedere leermeester pak je wat mee. Aanvankelijk was het goed achter de bal de bal passen met gestrekte armen voor je; later veranderde dat inzicht: stap opzij en pak de bal naast je, dan heb je een vrij-passvlak. Inzichten veranderen. Vroeger bracht je de bal via de serve in het spel; nu is het serveren ook een aanvalswapen geworden.

Op mijn vraag of de automatische piloot niet om de hoek kwam kijken na jarenlang hetzelfde niveau training te geven, zegt Rien duidelijk nee. ‘Ik ben altijd voorbereid. Iedere training weer. Ik maak altijd een training, weet waarop we moeten trainen. Na de wedstrijd op zaterdag volgde altijd de nabespreking op maandag. Wat vonden ze goed gaan, wat minder en waarop moet getraind worden. Natuurlijk wist ik dat al wel, maar het is altijd mooi om dat uit de monden van de speelsters zelf te horen. Dat maakt het dan ook meteen hun eigen training’.

En dat maakt mij nieuwsgierig. Ik ken Rien zeker ook als coach. ‘Jij zat altijd op de bank en liep nooit langs de lijn, zoals zoveel coaches doen. Had jij altijd zoveel rust?’ Rien begint te lachen. ‘Het heeft meer met vertrouwen te maken. Binnen de lijnen moet er zovéél motivatie zijn, dat jij eigenlijk op dat moment overbodig moet zijn. Zij moeten het doen. Tijdens een time out kun je nog iets corrigeren, maar zij moeten het vertrouwen hebben dat zij het zelf op kunnen en moeten lossen’.

Rien is ooit gevraagd om trainers te begeleiden vanuit Alterno. Ook daarvoor bereidde bij zich uitstekend voor. In tegenstelling tot diegenen die hij zou gaan begeleiden. ‘Tja, dan lopen de verwachtingen en de doelstellingen uiteen en dan moet je snel pas op de plaats maken. Helaas dus geen succes’.

2012

Er zijn verschillende hoogtepunten van Rien. ‘Het Nationaal kampioenschap met Meisjes C tijdens de Open Club in 2012 was er zeker 1, zeker toen we dat jaar ook nog de Jaap van Kasteel Trofee wonnen. Maar ook het toegekend krijgen van ere-lidmaatschap van Alterno en ook nog eens het ontvangen van een Koninklijke onderscheiding: Lid in de orde van Oranje Nassau’. Ik zie hem glunderen en helemaal terecht.

Herinneringen

Om al die jaren enigszins zich te kunnen blijven herinneren, heeft Rien thuis een soort van museumpje. In een vitrinekast bij hem thuis staan alle bekers, ligt het lintje, de medailles en krantenartikelen die zijn loopbaan weergeven. Ik krijg een foto te zien en ben onder de indruk. Dan heb je toch echt passie en met veel liefde gedaan wat je hebt gedaan. En hij is blij dat hij wat heeft mogen betekenen voor speelsters op sportief gebied. ‘Maakt niet uit welke sport je doet, maar blijf sporten. Dat is belangrijk voor je lijf en leden. En voor je vriendschappen’.

Dat er veel is veranderd, beaamt Rien. ‘Vroeger wanneer MC om 9 uur speelde, bleef het team hangen in de hal om ook naar MB te kijken die daarna speelde. Mensen hebben tegenwoordig veel op hun bordje. De maatschappij is individualistischer geworden en dat zie je terug in onze vereniging. Jammer, want ik hecht toch veel waarde aan het verenigingsleven’.

Krantenartikelen en schriftje

Ik vraag Rien wat hij bij zich heeft. Hij vouwt twee krantenartikelen open. Ik vind het zo leuk dat iemand dit soort dingen bewaart en vraag me af hoe we dat nu doen in de digitale tijd. Ik kan het papier ruiken; dat is ook wat waard.

‘Dit zijn memorabele momenten voor onze vereniging en die bewaar ik’, zegt Rien. ‘In mijn vitrinekastje’. 

En dan het schriftje. Dat heeft hij van MC1 speelsters gekregen na afloop van het seizoen 2013-2014. Ik heb het door mogen lezen. Het plezier van de speelsters straalt van het schriftje af en wat een mooie complimenten kun je krijgen als trainer. De warming up spelletjes van Rien worden geroemd; zijn altijd luisterend oor, maar ook wordt er iets geschreven over zijn bijzondere ringtoon: iets met zeemeeuwen. Ik zal Rien eens bellen als hij naast me staat.

Een laatste anekdote tot slot (want ik moet gaan trainen). Toen Rien nog les gaf, groep 8 basisschool, zaten er veel Dynamo spelers/speelsters in zijn klas. Af en toe een beetje jennen, dat kon. Maar ooit kwamen van de 35 kinderen er 23 in een Dynamoshirt naar school. Rien kan er nog om lachen. Revanche kwam tijdens de afscheidsavond van deze groep 8. Rien hield zijn praatje en had zich (als altijd 😉) voorbereid. Na zijn laatste woorden, ontrolde hij de, vooraf opgerolde,  Alterno vlag. Een sportieve en leuke manier van rivaliteit.

Bedankt voor het fijne gesprek, Rien. Je bent en blijft een bevlogen volleybaldier, maar bovenal loop je over van warmte voor jouw Cluppie. Een feest van herkenning mocht ik samen met jou beleven tijdens dit kopje koffie. Ik hoop dat je nog lang trouw supporter blijft bij Dames 1, zodat we nog meer mooie herinneringen kunnen delen.

En om met een mooie quote van Rien af te sluiten: ‘de meest dynamische volleybal vereniging is toch Alterno”.

Eerdere afleveringen van Alterno-iconen:

Patricia Leerkes, Bert Beernink, Rob en Melanie van den Dool, Gert Weterkamp, Inge Visser, Marloes Zinnemers, Mieke en Theo Roelofs

Monique Nijhof

Deze pagina is voor het laatst geupdate op 28 mei 2023 door Peter Bredenoort
Share Button

3 reacties